Ad van Dun – Het anonieme

Dit egobrein spoelt waanfonteinen
dwarrelvelden waar gaaf saluerende
valkuilen vol goede bedoeling
met hun explosieve vleesvracht
lokgeuren uit ongrijpbaarste adem
naar gebeeldhouwd verband

het wijsheidshart werkt oceanisch
uit diepere bodem warmte wekkend
en grenzeloze vertes verslindend
werpt het licht op elk aan leven en
sterven gehoorzamend wezen dat
zich haar uit nood vertoont

menszijn is een leertraject van
uithuizigst slapen naar ontwaak nu
en stol tot vleesvracht en snurk
in karma wasemend vruchtwater
totdat ooit plicht zich meldt en
zingenot zal buigen voor besef

openlijk zie je hoe je vordert en
welke stappen zinvol zijn wie weet
waar dit wonderlijk bevel je voert
te midden van gevaar en schoonheid
geplaagd door twijfel en vertrouwen
zwenkend tussen afstand en houvast

wat weten wij per saldo weinig
over waarde en verwaarloosbaars
als ons ontgaat dat ene oorspronkelijk
pure voorgoed vervullend bestaan
terwijl storm op storm woedt buiten
en binnen brandhout slinkt

edeler noodzaak wil me ontvlammen
en verbinden met wie zicht heeft
gevonden of zoekend is eenieder
gewaar het innerlijk serum
dat ons vlokjes de moed bereidt
tot leven in volheid.