Geen idee waarom, of waardoor, maar wel wanneer. Laatst, s’ ochtends in alle vroegte vond ik mijzelf terug in bed en lag ik ‘lagen af te pellen.’ Dit bij gebrek aan een betere uitdrukking. Ik was niet eens verbaasd. Geen idee wie of wat dat in beweging zette. Laag na laag, en dat leidde, alsof het een ui was, tot een kern. Aanvankelijk, tenminste. Het ‘afpellen’ ging door, en wat bleek? Er was ook geen kern. Er was niets dat iets was. Leek het. Iets moest er toch wel zijn, of toch niet? Geen termen om dit te omschrijven. Alles verbonden, het één niet anders dan het ander. Er bleef een soort ‘zijn’ over dat er was en tegelijkertijd niet was. Tot mijn brein de controle weer over nam: oooh, dit is dus… en weg was het. Mijn poging tot identificatie strandde – zoals altijd. Het IS gewoon, het is onbenoembaar. Ook als het brein intervenieert en je afleidt van de ervaring. Het resultaat van langdurige beoefening, denken en spreken over de Oorspronkelijke Staat? Ik ben nog gewoon Henk, voorzien van mijn perceptuele, fysieke filters en beperkingen. De herinnering is alweer aan het vervagen, alleen een soort weten zit ergens in mijn systeem. Denk ik. In mijn brein, of in…?
Het doet er ook niet toe.
Héél soms krijg je/ik zo’n soort flits van iets.
Meestal, zodra je het denkt te herkennen probeer je het vast te grijpen. Ik heb het! denkt je hunkerende geest dan. Hunkerend naar dat grote inzicht, die bevrijdende stroom voorbij ratio en gevoel. Waarna alles verandert in water en hopeloos tussen je vingers door wegloopt. Als je goed luistert, hoor je het gorgelend weglopen in een afvoer.
Tsja.
Waar dit over gaat?
Over niets.
Categorieën: Dzogchen, Columns
We hebben een gratis mailinglijst.
Abonneer je op onze ochtend- of avondeditie
Dank, Henk. Heel herkenbaar maar zonder je symptomen. Geen hunkerende geest, geen brein dat iets overnam, maar een nachtmerrie. Dat overkomt iedereen wel eens.
Dat gorgelend geluid komt me bekend voor. Opstaan, eerst naar het toilet, dan het gemiauw van mijn kat, het geven van brokjes aan mijn kat, het aanzetten van radio 1, het hoger zetten van de verwarming, tanden poetsen, de douche en dan het gegorgel van de afvoer van de douche.
Waar dit over gaat? Samsara is nirvana. Het zij zo, maar het is iets. Als het niets zou zijn, waarom erover schrijven?
Dit is prachtig en vol compassie en serieus gemeend. https://www.youtube.com/watch?v=xe4qk7Mijlo
‘Her’ kan alles en iedereen zijn, anders zou dit banaal zijn.
In samsanra zowel als nirvana zitten iets, niets, zwijgen, spreken, gorgelende afvoerputjes, nachtmerries, brokjes voor katten, alles en iedereen, schrijven en niet-schrijven, banaliteiten en wijsheden.
De verschillen bedenken we zelf.
Over “niets” valt niet te schrijven.
Je kan alleen over “iets” schrijven.
Wanneer je vervolgens gaat schrijven, schrijf je altijd over iets en dat is een onderdeel van “alles”.
Wanneer Henk zegt: “Ik ben nog gewoon Henk”, zet me dat aan het denken.
Zou Henk dat schrijven, omdat hij misschien denkt dat ik denk, dat Henk niet meer gewoon is?
Zou Henk misschien denken, dat ik denk, dat Henk niet meer gewoon is, omdat hij vertelde van een afpelling?
In iedergeval gaat het stukje tekst; “ietsniets’, het afpelstukje van Henk, dat gaat niet over “niets”, maar het gaat over iets!
Dat staat vast. En het is zeker. Henk wil iets vertellen!
Eens kijken, Piet. Het lijkt een taalkundig grapje te worden. Kun je over niets schijven? Je schrijft iets, maar het is niets. Of je schrijft niets, maar vindt dat iets.
Toen ik schreef dat ik nog gewoon Henk was, was dat duidelijk een samsarisch iets. De dualistische, denkende geest had de zaak allang weer overgenomen. Van de ervaring voor de dualistische geest het overnam, kan ik alleen weergeven dat er iets was, en dat was niets. Of er was niets, en dat was iets. Iets en niets gingen samen de Verlichting in. Het begin van een boeddhistische mop. En weet je wat het is, Piet? Een goede mop moet je nooit uitleggen, want daarna is-ie niet meer goed. Dat wilde ik eigenlijk vertellen.
“Niets” behoort tot de wereld van het niet-denken.
“Iets” behoort tot de wereld van het denken.
Op mijn manier probeer ik, vooral aan mezelf, uit te leggen hoe “het” in elkaar zit.
Henk, jouw poging om over ‘de ervaring’ te vertellen is werkelijk van belang. Het lijkt jammergenoeg vaak te blijven steken in een verhullend woordenspel.
Bedankt dat je er even naar ‘gekeken’ hebt. En dat je erover vertelde. “Je keek naar niets en het werd zeker iets..”
Met alle liefde gedaan. Het was echt een aparte ervaring. maar het valt idd niet mee om iets over niets te vertellen…