De maanden december, januari en februari vormen in Thailand het toeristisch hoogseizoen. De temperaturen zijn dan aangenaam voor degenen die de noordelijke winter willen ontvluchten. Ook wij hebben de afgelopen weken diverse bezoekers uit Nederland gehad: mensen die we twee jaar niet gezien hadden. Dankzij het kleine gastenhuisje dat we in het nabijgelegen dorpje huren kunnen we die comfortabel onderbrengen en kunnen ze lekker uitslapen zonder door onze (soms gemotoriseerde) tuinarbeid al om 6 uur ’s morgens gewekt te worden. Iedereen blij.
Alleen, die temperaturen werken niet helemaal mee dit jaar. Op een enkele dag in december en januari na gaat het kwik in de middag dit jaar steevast over de 30 graden. Deze week hebben we de 39 al een keer gehaald, en terwijl ik dit schrijf is het 37 graden. Dat zijn temperaturen die normaal gesproken in de warme maanden april en mei thuishoren. Gelukkig koelt het ’s nachts nog redelijk af. De koudste nacht werd het 13 graden (24 graden minder dan overdag) en we zijn inmiddels zo ingeburgerd dat we dat Siberisch koud vinden. De warme middagen komen we dan met een siësta wel door.
Als we de weer-app mogen geloven is het nog redelijk gezond weer. De UV-index is gemiddeld, pollenconcentratie is laag, hardlopen doen we niet maar is redelijk mogelijk en het golfweer is zelfs goed. Merkwaardig dat de levensindex gebaseerd wordt op hoe geschikt het weer is om te golfen of hardlopen. Blijkbaar is je leven geslaagd als je zonder hooikoorts kunt golfen en hardlopen. De app vermeldt namelijk geen echt bedreigende omstandigheden, zoals de smog-concentratie, die inmiddels drie keer zo hoog is als wat de WHO als veilig beschouwt. Daarmee zijn onze rijstvelden net zo smoggy als bijvoorbeeld de drukke Pleinweg in Rotterdam (waar je ook nooit iemand ziet golfen, maar dat ter zijde).
Vaak wordt er bij smog gewezen naar de boeren die de onderbegroeiing van hun land afbranden, of de plattelanders die hun huisvuil opstoken en in slecht afgestelde diesels rijden. Allemaal waar, maar de hoofdschuldige in deze omgeving is toch echt de enorme bruinkoolgestookte energiecentrale met de bijbehorende bruinkoolmijn. Er wordt gewerkt aan vermindering van de uitstoot daarvan, maar tot het zo ver is blijft de Lampang in de droge tijd tot de provincies met de meeste smog horen,
Een flink deel van de bruinkool is inmiddels afgegraven. Het maanlandschap dat dat heeft opgeleverd is flink onder handen genomen. Er is een botanische tuin aangelegd en in november en december zijn de hellingen veranderd in een zee van zonnebloemen. Jaarlijks vindt er een groot festival plaats en … je raadt het al … er is een golfbaan aangelegd. Lekker naast de grootste fijnstofbron van de provincie, maar zoals de eerder genoemde weer-app meldt: prima golfweer.
Intussen ben ik aardig afgedwaald van het onderwerp van deze blog. Er zitten dan ook 4 dagen tussen het schrijven van de eerste alinea en deze. Ik had een leuk bruggetje in mijn hoofd van ons gastenhuisje naar de sociale woningbouw in onze badkamer, maar dat ben ik inmiddels helemaal kwijt. Jammer, maar dat gebeurt nu eenmaal als je 63 bent. Maar nu ik over het vergeten van het bruggetje heb geschreven is dat op zich weer een bruggetje geworden en komt alles toch nog goed.
Een paar maanden geleden schreven we al eens over de sociale wespen die een nest aan het bouwen waren onder een krukje (video op https://youtu.be/fegwhMJEyd4). In tegenstelling tot de urntjeswesp, die in haar eentje werkt, doen sociale wespen dat gezamenlijk. Hun bouwsel onder het krukje deed denken aan de Bossche bolwoningen van Dries Kreijkamp; geen architectuur voor de gewone wesp. Maar ze doen dus ook aan sociale woningbouw, zoals blijkt uit deze rijtjeswoningen in onze badkamer.
Een schril contrast met de luxe vrijstaande villa’s die de urntjeswespen op en in een tempelsteen hebben gebouwd.
