Vreugde en leed wisselen elkaar af in en rond de Bunker. Op het balkon is de dahlia aan het sterven. Vanaf het vroege voorjaar sierden de rode bloemen met het gele hartje de plant en mijn hart, de een na de ander. Vanmorgen knipte ik verdorde takken van de plant af om het restje energie dat in de stelen zit naar de top van de plant te laten stromen. In de hoop dat zich nog een laatste bloem ontwikkelt en hij waardig sterft al is de goede dood de plant nu al toegewenst na al die liefde en pracht in de voorbije zomer. Met bijen elf meter boven de grond.
In de Bunker is de cactus weer terug. Ik kocht de plant lang geleden samen met mijn lief de moeder van mijn kinderen. De cactus was toen al niet jong meer en is nu zeker 55 jaar oud en niet hoger dan 60 centimeter. Het is een cactus die je iedereen zou toewensen, stompe leden, rond en ruig van vorm. Sinds 2005 verbleef de cactus in het buitenland maar is sinds een maand weer terug in Bunkerstad. In een nieuwe pot met verse aarde. Het doet warm aan.
Twee planten op drie meter afstand: de een stervend, de ander weer thuis. Vreugde en leed.
Moedig voorwaarts!