Het jaar 2018 – de drieënnegentigste dag – ezels

Vorige week zag ik beelden op de tv van verwaarloosde ezels in een ver land met te lange hoeven die strompelend door het leven gaan en zeker veel pijn zullen hebben. Eerder zag ik afschuwelijke beelden van honden en andere huisdieren met bloederige zweren, etter en wonden. Gemaakt door instanties die bedelen om geld om die dieren weer een goed leven te geven. Dat kan niet zonder mijn financiële steun. Voor 3 euro per maand geef ik zo’n dier een beter leven.

Ineens, ik kan er niks aan doen, ben een gemoedelijk mens, werd ik giftig, zo ontzettend kwaad op die bedelende bedrijven, dat ik er niet goed van werd. Hou op, met dat gebedel, val me niet meer lastig, schreeuwde ik het uit. Je zou me overspannen kunnen noemen. Ik moet mijn gedrag verklaren.

Elke week ontvang ik bedelbrieven van instanties en organisaties die namens mij iets of iemand willen opvangen en mij op het spoor zijn gekomen. Ik doneer vrijwillig aan een goed, door mij te bepalen doel. Vind bijvoorbeeld dat kankeronderzoek door de overheid zou moeten worden gefinancierd en niet door donateurs. Maar ik dwaal af.

Die bedelbrieven die ik ontvang, met pasjes en sleutelhangers, gericht aan mevrouw Hoek, verzamel ik en stuur ik terug. Ik heb speciale etiketten ontworpen die ik erop plak. Ongevraagd drukwerk stuur ik retour, dat maakt mij agressief, staat op die etiketten. Soms foppen die instellingen, met kantoren, goedbetaalde directies en personeel mij. Door te doen alsof ik een etiquette in mag vullen. Als ik de envelop open kijk ik tegen de zweren van een paard aan.

Zeker twintig enveloppen per week stuur ik terug, een kleine duizend per jaar, ik moet er bijkans een werknemer voor aanstellen. Het is er zelfs van gekomen dat ik een mail stuurde naar een bedelbedrijf, waarin ik, met een nep emailadres van een ander, schreef dat Hoek dood was en of ze geen post meer willen sturen.

Het is niet dat ik geen geld wil geven om leed te verzachten, maar ik ben het zat om mijn humeur te laten verzieken door vrachten ongevraagd drukwerk. En elke week naar de brievenbus te moeten lopen om die enveloppen retour te sturen. Ik wil zelf bepalen aan wie ik geef.

U mag mij een nep boeddhist noemen, zonder bodhisattvagevoel. Het zij zo. Weg met die bedelindustrie.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer.