Zondagmiddag was ik met mijn vriendin, kleindochter van de zeevisser, in een Vlaams stadje bij socialisten die in hun fraaie zaal een muzikaal gezelschap- broers en zussen hadden uitgenodigd om een optreden te verzorgen. Ik luisterde naar Bach, middeleeuwse, Engelse en andere muziek. Het was prachtig.
De mannen en vrouwen bespeelden op een fabuleuze wijze ook de bij deze liederen behorende instrumenten. Om de arbeidersklasse te verheffen. Het valt me altijd op hoe verschillend de Vlaamse en Hollandse socialistische gemeenschappen zijn. In Vlaanderen volop in leven en manifest, in Nederland op sterven na dood.
Tijdens het optreden dwaalden mijn ogen steeds af naar de enorme muurschilderingen in de socialistische zaal. Die boven de bar met bier in koelingen vond ik het imposantst- hoofden van krachtige jonge vrouwen, al of niet met hoofddoek, in verschillende houdingen alsof ze zo de zaal in konden stappen en de Internationale zingen. Heldere ogen, krachtige kinnen, jukbeenderen ook. Socialisten. Ik zag in mijn verbeelding de schilders aan het werk, met krachtige streken van hand en kwast de mens neerzettend. Het bleek om een canvas doek te gaan met een reproductie van een schildering uit de voormalige Sovjet Unie, uit de jaren twintig van de vorige eeuw.
Ik was voor het eerst van mijn leven in die zaal in dat Vlaamse stadje- was wel al eerder in andere onderkomens van Vlaamse socialisten geweest. Daar werd ook wel aan kunstzinnige uitingen gedaan maar niet zo indrukwekkend als hier.
Achter de muzikale broers en zussen was een menigte mannen en vrouwen op de muur geschilderd- bijna levensgroot. Massaal op weg op het punt staand het onrecht door het kapitalisme te bestrijden, zo leek het. Dat beeld ademde een mediterrane sfeer. Later bleek dat deze afbeelding uit de jaren vijftig van de vorige eeuw stevig bewerkt is. Op het origineel is een kerk te zien.
Onder het publiek herkende enkele ik socialisten van eerdere ontmoetingen. Mannen en vrouwen- recht van lijf en leden, markante koppen, fier, klaar om met het vaandel de straat op te gaan. Zonder gele hesjes want die heeft een socialist niet nodig, die herken je zo wel.
Voorwaarts en niet vergeten, internationale solidariteit. Muziek en schilderkunst, wat een zondag.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of te twijfelen aan het nu.
