Op zondag 6 juli 2025 viert Frans Oosting, decennialang actief als rooms-katholiek pastoor, zijn negentigste verjaardag.
Frans Oosting was als Nederlandse geestelijke actief in de Verenigde Staten en predikte daar onder de inheemse bevolking, voornamelijk indianen, zijn geloof in de Here God, moeder Maria en Jezus, de drieëenheid. Hij droeg een pij, werd door zijn eenvoud die hij etaleerde en eenvoudige woordkeus bemind door zijn aanhang die maar groeide en groeide, ook buiten de VS. Veel van zijn achterbanners zagen in hem de Jezus Christus zelf, plaatsten hem op een voetstuk en kusten zelfs zijn handen. Sommigen noemden hem zelfs Zijne Heiligheid, de eenvoudige man uit de Achterhoek.
Op een dag besefte Frans Oosting dat God niet bestond, een implantaat was. Het was een opluchting. Dat hij in een zelf verzonnen mystieke wereld leefde, aanbeden werd door velen die hem wijsheid toedichten die hem eigenlijk vreemd was. Hij, de van oorsprong eenvoudige monnik. Hij voelde zich bevrijd.
De kachel moest blijven branden en de tafel gedekt in de pastorie dus Oosting besloot aan zijn bazen in Nederland geen ruchtbaarheid te geven aan zijn implantaat. Hij bleef de kost verdienen in de VS maar richtte zich nu op het echte werk, de indianen het beleven van het omgaan met ellende zonder naar de strijdbijl te grijpen aanreiken. Heel organisch, zonder de leraar uit te hangen. Metta, hij kende dat begrip wel van collega boeddhistische voorgangers.
Oosting beantwoordde daarmee de vraag hoe compassie in de praktijk kan worden gebracht. Al zal hij dat woord en begrip nooit in de mond nemen. De afvallige pastoor daalde af van de hem toegeschreven troon, zijn handen werden niet meer gekust en hij is ook nooit voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Vrede, die hij overigens toch geweigerd zou hebben omdat compassie de norm zou moeten zijn, en die prijs de wereld verdeeld in wij en zij. En niet iets is om over naar huis te schrijven. Dat zou ook tot zijn ontslag geleid hebben- de ongelovige christen. Hij moest er zelf om grinniken.
Er zijn komende zondag geen externe openbare feestelijkheden gepland, geen films, geen gespreksronden, geen verheerlijking, hij viert thuis in de Achterhoek zijn verjaardag in eigen kring. Met een krentenwegge. Frans Oosting is wars van uiterlijk vertoon. Een voetstuk staat alleen in zijn achtertuin, met een beeld van een indiaan erop.
Oosting: een man die zijn omgeving inspireerde -en nog steeds doet- maar daarvoor niet geëerd hoeft te worden. Een drijvende kracht voor maatschappelijke verandering.
Wirkommen, groet hij altijd. Dat is ook compassie.
Geef een reactie