Het is ongemakkelijk om op LinkedIn iets te schrijven dat niet te maken heeft met glamoureus werk. En ik zoek werk. Dus de gedachte: “Maakt dit mijn kansen kleiner?” zoemde even in mijn hoofd. Maar hear me out.
Afgelopen donderdag liet Amoorah me een bericht lezen van Said, de kinderarts in Gaza met wie ze veel contact heeft. De angst en de ellende waren voelbaar in het bericht. Said schreef: “The earth has no solutions anymore”. Het waren de woorden van iemand in doodsangst, die de bombardementen hoort en voelt in zijn lichaam. Said had al verschrikkelijke foto’s gedeeld.
“The earth has no solutions anymore”, deze woorden dreunen al een paar dagen na in mijn hoofd. Wat moet ik hiermee? Wat kan ik doen? Wat voor zin heeft het om tegen je toetsenbord te ouwehoeren? Ik weet niet wat jij kunt doen. Het enige wat ik op dit moment kan doen is woordjes aan elkaar rijgen. Vragen stellen. Bewondering hebben voor mensen die dingen doen. Zoals de inzamelacties van Amoorah. Ze heeft inmiddels heel veel geld weten over te maken naar de mensen in Gaza. Bij zo’n inzameling kwam ik even in contact met Waldo Swart, die hieronder schreef over schreeuwen, stil vallen en toch weer door gaan. Omdat je soms iets niet meer kunt zeggen, maar er toch niet over kunt zwijgen.
Niet iedereen zwijgt op dezelfde manier.
Het zwijgen van deze regering over de gruwelijkheden in Palestina is wel schadelijk. Daarom zeg ik samen met heel veel anderen: hashtag#nietInMijnNaam
Niet iedereen is de activist die met spandoeken de straat op gaat. Laat niemand (en zeker Rutger Bregman niet) je aanpraten dat je ‘moreel ambitieus’ moet zijn. Maar doe niet niets; luister, praat, stel vragen.
Zwijgen lukt me niet. Maar verzet begint niet met grote woorden, dichtte Campert.
“jezelf een vraag stellen
daarmee begint verzet
en dan die vraag aan een ander stellen.”
Wat zeg jij?
———————————————————————————————-
“If your eyes are open, and your heart is open… your heart will break every day.” Gabor Maté
Na maanden schrijven over Palestina, raakte ik leeg. Wat is er in godsnaam nodig om mensen wakker te schudden? Ik kon even niet meer schrijven vanuit empathie. Dus ik stopte. Ik deed mee met de Ramadan. Ging meer lezen en wandelen. Probeerde weer te landen bij mezelf.
Ik bleef naar demonstraties gaan, maar deelde er niets meer over. Mijn woorden waren op. Mijn verontwaardiging maakte plaats voor stomme verbazing. In plaats van te schrijven, besloot ik daarom op kleinere schaal iets te doen: op mijn school meer bewustzijn creëren.
Voor Eid al-Fitr werd ik geraakt door Amoorah Fadwa Kartoubi’s actie om geld in te zamelen voor weeskinderen in Gaza met Palestijnse dadels (https://lnkd.in/dvBubhT3)). Ook ik legde twee doosjes in de lerarenkamer. De reacties waren hartverwarmend en tegelijk confronterend: er is zóveel dat ongezegd blijft.
Nog steeds hoor ik: “waar twee vechten…” Of: “overál is het verschrikkelijk: Oekraïne, Myanmar …”. Maar dit is geen conflict of natuurramp. Wat de Palestijnen overkomt is mensenwerk en wordt in stand gehouden door onze stilte en onze genocide-steunende regeringen. Het is geen nobel gebaar om hierover te spreken. Het is onze verantwoordelijkheid. Als burger. Als docent. Als mens.
Ja, het is ongemakkelijk. Het vraagt zelfreflectie en het kantelen van onze blik, weg van een eurocentrisch wereldbeeld. Sommigen willen dit niet, anderen vinden het te eng, maar vaak is het ook gewoon een gebrek aan andere perspectieven. Daarom had ik eigenlijk boeken willen delen, documentaires aanraden. Juist nu is zoveel te leren over wat al lang misgaat. Elke dag is er een kans om iets kleins te doen: je (online) uitspreken, geen producten kopen die bijdragen aan apartheid, organisaties steunen die zich inzetten voor mensenrechten, politici mailen, de straat opgaan …
Morgen (vier dagen geleden red.) is er de kans om deel te nemen aan de wereldwijde staking voor Gaza. Geen werk, geen school, geen stilte. Ik heb me officieel afgemeld met deze boodschap:
“Als docent voel ik een morele verantwoordelijkheid om stil te staan bij de scholasticide in Gaza. Meer dan 50.000 Palestijnen zijn omgekomen, en met de nieuwe militaire aanvallen voltrekken zich elk uur nieuwe tragedies, waarbij niemand wordt ontzien. In deze uitzonderlijke context vind ik het belangrijk om gebruik te maken van mijn recht om te staken.”
Voor Nederland is er geen beter moment. Morgen is eindelijk het langverwachte gesprek met minister-president Dick Schoof over de Niet in mijn naam-actie:
- Is de premier bereid te luisteren naar de overgrote meerderheid van het land die vraagt om een koerswijziging?
- Hoe wil hij later herinnerd worden, als politicus en als mens?
https://lnkd.in/dRpx6MzF
Weet je die actie nog? Heb je je toen uitgesproken? Spreek je dan nu weer uit! Laten we nu handelen en staken. Staakt voor Gaza!
hashtag#NietInMijnNaam hashtag#StaakvoorGaza
Docenten voor Palestina, Oxfam Novib
