Chef zuigt enkele malen per week met de zwarte Miele stofzuiger de Kloosterbunker stofvrij. Hij ervaart dat als een vorm van meditatie. Het geluid van het apparaat overstemt alles- leegte is het resultaat. Die leegte wordt wreed verstoord als Chef zijn werkzaamheden na afloop inspecteert. Maar al te vaak ontdekt hij nog een korreltje van dit of dat, soms nog geen twee millimeter groot. Hij kan daar razend om worden en geeft de oude stofzuiger de schuld. Terwijl hij degene is die stuurt. Hup, de stofzuiger weer aan om dat lullige maar o zo zichtbare kruimeltje op te zuigen. Het apparaat weer uit en Chef kijkt dan spiedend maar ook gelukkig de ruimte af van de Kloosterbunker. En potsie, daar ligt nog een korreltje dat zonder bril niet te zien is. Weer de Miele aan.
Chef wordt er zeer nerveus van. Hij fantaseert dat de andere bewoners links, rechts, beneden en boven de Bunker het geluid van de Miele horen- aan en uit, soms wel een uur lang. Hij is boos op de buren- dat ze niet even aanbellen om te checken of hij nog wel leeft en niet dood naast de Miele ligt. Egoïsten.
