Het verhaal van een uitgestorven groepering, ook wel de ‘Drie Perioden van Pudu’ genoemd, wordt onderwezen aan degenen die belast zijn met de bestrijding van ‘sekten’ in China. Maar waarom is het nog relevant?
In november 2021 werd het verhaal van een nieuwe religieuze beweging die niet meer bestaat, het Groot-Chinees Boeddhisme (大中华佛国), opgenomen in het materiaal dat degenen die in China xie jiao bestrijden, moeten bestuderen. De Chinese machinerie die religieuze groeperingen bestrijdt die als xie jiao (soms vertaald als ‘kwade sekten’, terwijl een betere vertaling ‘heterodoxe leer’ zou zijn) verboden zijn, kan niet vergeleken worden met de anti-sekte bewegingen in het Westen, zelfs niet met de anti-sekte agentschappen van de overheid die in Frankrijk en elders bestaan. In China zijn bij de anti-xie-jiao inspanningen tienduizenden mensen betrokken, die in alle provincies, steden en gemeenten werkzaam zijn.
Het verhaal van het Groot-Chinees Boeddhisme wordt waarschijnlijk als relevant beschouwd omdat de groep vertoonde wat in een traditie die teruggaat tot het keizerlijk China en de Middeleeuwen wordt beschouwd als een hoofdkenmerk en zelfs een stereotiep kenmerk van de xie jiao: zij staan vijandig tegenover de regering en men kan vermoeden dat hun uiteindelijke doel is de legitieme autoriteiten te vervangen door hun leiders.
Het gebied rond de stad Xiangtan, in de provincie Hunan, is van oudsher rijk aan verlossingsgezelschappen en heilssektes. Tijdens het bewind van de Keizer Guangxu (1875-1908) richtte een landheer uit de omgeving van Xiangtan, Shi Zengshun (石振顺), een beweging op die de ‘Drie Periodes van Pudu’ werd genoemd, een Taoïstisch concept dat ‘Universele Verlossing’ betekent. Dit was de beweging die later het ‘Groot-China-Boeddhisme’ zou gaan heten. Shi beweerde dat de derde of laatste fase van de Universele Verlossing aanstaande was, en produceerde een nieuw heilig geschrift genaamd ‘15 Hoofdstukken over de Geschiedenis van Pudu in Zijn Derde Fase’ (三期普渡历史大概十五章).
Shi Zengshun beweerde ook een levende Boeddha te zijn, en verzamelde duizenden volgelingen in Hunan en nabijgelegen provincies. Na zijn dood werd Shi Zengshun opgevolgd door zijn zoon Shi Huaizhen (石怀珍), die op zijn beurt werd opgevolgd door zijn eigen zoon, Shi Dingwu (石顶武).
Het was met Shi Dingwu (1924-1953) dat het verhaal van het Groot-Chinees Boeddhisme begint te interageren met de grotere politieke gebeurtenissen. Shi Dingwu was een bekwaam organisator, en slaagde erin zo’n 30.000 volgelingen te verzamelen, waardoor de beweging zich uitbreidde naar verschillende Chinese provincies. Volgens Chinese historici sloot hij zich ook nauw aan bij de Kuomintang en verzette hij zich tegen de Chinese Communistische Partij (CCP). In feite beweren CCP-bronnen dat leidende figuren van het Kuomintang-leger en de inlichtingendiensten lid werden van de ‘Drie Tijdperken van Pudu’.
Om politieke redenen of vanwege zijn charisma slaagde Shi Dingwu erin een indrukwekkende organisatie op te bouwen, met een prachtig hoofdkwartier in Paitou Township, bij Xiangtan, en andere ‘paleizen’ in Changsha en Zhuzhou, ook in de provincie Hunan, en elders. De Kuomintang registreerde de ‘Drie Perioden van Pudu’ als een liefdadigheidsorganisatie, maar Shi had meer grootse projecten.
Shi riep zichzelf uit tot de nieuwe keizer van China, wat zowel een mystieke titel was, die de komst van de derde periode van Universele Verlossing aangaf, als een politieke. Shi regeerde vanuit zijn keizerlijk paleis in de stad Paitou, met zijn koningin en drie concubines, organiseerde een regering met ministers en departementen, hees een keizerlijke vlag, riep zichzelf uit tot hoofd van het ‘Groot-China Boeddhisme’, de nieuwe naam van zijn beweging, en organiseerde een leger onder het bevel van zijn volgeling Zhang Qifang (张启方).
Het leger van het Groot-Chinees Boeddhistisch Koninkrijk vocht in 1949 samen met de Kuomintang tegen de communisten, voordat Xiangtan in augustus 1949 in handen viel van het Volksbevrijdingsleger (PLA). Daarna bleven de volgelingen van Shi Dingfu de PLA in Hunan bestoken met guerrilla-oorlogen, die duurden tot de winter van 1952, toen een militaire operatie van de PLA leidde tot de gevangenneming van de laatste partizanen en van een belangrijk wapenarsenaal. Shi en zijn koningin ontsnapten, en stonden volgens CCP-bronnen op het punt naar het buitenland te vluchten, toen zij in juni 1953 werden gearresteerd.
In de winter van 1953 werd Shi Dingwu geëxecuteerd tijdens een openbare veroordelingsbijeenkomst in aanwezigheid van meer dan 10.000 mensen in Yisuhe town, Xiangtan county, provincie Hunan. De meeste gearresteerde volgelingen ondertekenden een brief van berouw en werden na een periode van heropvoeding naar huis gestuurd.
Sommigen bleven echter clandestien bijeenkomen, en slaagden er zelfs in de Culturele Revolutie te overleven. Onder degenen die naar verluidt waren ‘heropgevoed’ was de voormalige ‘eerste minister’ van Shi Dingfu’s Groot-Chinees Boeddhistisch Koninkrijk, Li Pirui (李丕瑞). In 1966 beweerde Li dat hij een droom had ontvangen die hem vroeg het Groot-Chinees Boeddhisme te reorganiseren, maar het tijdstip was politiek niet gunstig, omdat het samenviel met het begin van de Culturele Revolutie. Niettemin reorganiseerde Li een levensvatbaar netwerk van toegewijden in Hunan en nabijgelegen provincies.
Toen de Culturele Revolutie eindigde, geloofde Li dat de tijd gekomen was om de beweging publiekelijk te herstellen, en hij ging naar de Paitou Township waar de zoon van Shi Dingwu, Shi Jinxin (石金鑫), nog steeds woonde. Li regelde het huwelijk van Shi Jinxin met Zhong Yuexiang (锺月香), de dochter van een oude medewerker van Shi Dingwu, genaamd Zhong Yuanren (钟源仁). Het huwelijk werd gevierd op 25 oktober 1981, en volgelingen knielden voor Shi Jinxin, hem erkennend als de nieuwe leider van het Groot-Chinees Boeddhistisch Koninkrijk.
Op 21 oktober 1983 werd Shi Jinxin officieel erkend als keizer en benoemde hij drie eerste ministers, Li Pirui, Li Zhenren (李臻仁), en Zeng Guangbo (曾广波). Hij reorganiseerde ook het leger van het Groot-Chinees Boeddhistisch Koninkrijk, hoewel het niet over echte militaire capaciteiten beschikte.
Buiten medeweten van Shi en Li, had de Openbare Veiligheid de beweging al sinds 1979 opgemerkt en geïnfiltreerd. Op de ochtend van 23 december 1983 werd Li Zhenren gearresteerd door de politie in Hongyuan township, Liling county, provincie Hunan. Vervolgens werd Li Pirui gearresteerd in het dorp Qingtanqiao, Huangsha township, en Shi Jinxin werd gearresteerd in het district Liling. Honderden andere leiders en leden werden ook gearresteerd.
In 1984 liet het Volkscuratoraat van de stad Zhuzhou 19 leiders van de beweging voor de rechter brengen. In mei 1985 veroordeelde het Hoge Volksgerechtshof van Zhuzhou-stad Li Pirui en Li Zhenren ter dood, en zij werden in hetzelfde jaar geëxecuteerd. Shi Jinxin, Zeng Guangbo en anderen ontsnapten aan de doodstraf, omdat men van mening was dat zij door Li Pirui waren gemanipuleerd en moesten worden heropgevoed. Hoewel geruchten over een wederopleving van het Groot-Chinees Boeddhisme regelmatig de kop opsteken, was de beweging in feite uitgeroeid.
Waarom is deze zaak opgenomen onder de zaken die degenen die tegenwoordig xie jiao bestrijden geacht worden te bestuderen? Enerzijds wordt het voorgesteld als een succesvol voorbeeld van hoe een xie jiao vernietigd kan worden door erin te infiltreren en alle leiders te arresteren. Aan de andere kant wordt het voorgesteld als bewijs dat xie jiao als uiteindelijk doel hebben de legitieme politieke leiders van het land te vervangen. Vanaf de Middeleeuwen zijn leiders van groepen die vervolgd werden als xie jiao (een label dat voor het eerst gebruikt werd in de 7e eeuw n.C.) er altijd van beschuldigd te hebben geprobeerd zichzelf tot keizer uit te roepen – en sommigen deden dat ook.
Het verhaal van het Groot-Chinees Boeddhisme opnieuw bekijken is zowel propaganda, bedoeld om te bewijzen dat xie jiao subversief (en enigszins belachelijk) zijn, als een les over hoe de CCP ze met succes kan bestrijden. Grotere groepen hebben echter bewezen veerkrachtiger te zijn. En de manier waarop het verhaal verteld wordt bevestigt dat geweld en executies door de CCP nog steeds beschouwd worden als de beste middelen om het ‘probleem’ van illegale religie aan te pakken.
