Er is een groot geheim uitgelekt, het kabinet in wording wil op school aandacht laten besteden aan de achtergronden van ons volkslied. Maar het Wilhelmus is niet altijd ons volkslied geweest.
Wien Neêrlands bloed, gecomponeerd door Johann Wilhelm Wilms (1772-1847) op een gedicht van Hendrik Tollens (1780-1856), was het officiële volkslied van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden tussen 1817 en 1832 en later van het Koninkrijk der Nederlanden tussen 1832 en 1933.
Bij het ontstaan van het koninkrijk in 1815 kwam er behoefte aan een nieuw volkslied. Het reeds bestaande Wilhelmus werd ongeschikt bevonden, omdat het in de 18e eeuw gediend had als partijlied van de Oranje-gezinden. Ook zouden Zuid-Nederlanders (Belgen) het Wilhelmus kunnen beschouwen als een lied dat van een calvinistische geest getuigt.
Het lied is nooit goed aangeslagen. Het Wilhelmus werd tijdens de strubbelingen tussen het zuidelijke en noordelijke deel van de Nederlanden steeds populairder in het noorden, zodat het bij de inhuldiging van koningin Wilhelmina zelfs officieel werd gespeeld.
Veel mensen voelen zich niet aangesproken door zinsnedes uit het Wilhelmus, zoals Van Duytschen Bloed en De Koning van Spanje, maar ook Wien Neêrlands bloed valt niet bij iedereen goed vanwege de zinsnede van vreemde smetten vrij. Deze zinsnede kan in de huidige samenleving als ‘racistisch’ geïnterpreteerd worden. In het lied, geschreven onder de Franse bezetting (1795-1813), wordt daarmee gedoeld op iedereen die zich als echte Nederlander gedraagt en niet met de vijand heult. Het betaamt een goed burger in de Nederlanden dus niet Frankrijk te dienen.
Voornamelijk op aandringen van koningin Wilhelmina is in 1932 het “Wien Neêrlands bloed” vervangen door het “Wilhelmus”.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen.
