Het jaar 2017 – de drieënzeventigste dag – Kees is dood

Op de dag dat ik ga stemmen ga ik ook een collega journalist begraven, de tweede al in drie maanden tijd. Ik begraaf hem natuurlijk niet zelf en misschien wordt hij wel gecremeerd.  Ik ga een collega journalist begraven zijn maar woorden. Kees stierf in zijn slaap, zijn dochter maakte zich ongerust toen hij haar niet belde op haar verjaardag en sloeg alarm. Kees was eindredacteur op de redactie waar ik werkte. Vaak draaide hij avonddienst en joeg er grote aantallen pagina’s doorheen. Samen met anderen van de eindredactie. Een slopende job, de krant moest op tijd zakken, de drukkers wachtten niet. De journalistenkroeg wel, daar was Kees een graag geziene gast.

Ik hoor nu nog het wat typische stemgeluid van mijn collega, een beetje schor met een lachje erin. Kees was ineens dood, mijn andere overleden collega vocht voor zijn leven. Ieder voor zich wilden ze nog niet sterven, maar die laatste ademtocht kwam toch. Vorige week sprak ik met mijn dochter over doodgaan. Jij bent toch niet bang om te sterven, zei ze. Niet echt, zei ik, het lijkt me wel een mooi avontuur, maar dan zonder enge ziektes natuurlijk. Ik ben ook niet bang, zei ze, maar ze vond het wel naar voor de achterblijvers. Ik ben zelf ook al een achterblijver, al wordt dat clubje steeds kleiner. Ooit heb ik geprobeerd een lijstje te maken met namen van overleden mensen uit mijn omgeving. Familie, vrienden, kennissen, collega’s, maar ik ben ermee gestopt omdat ik wist dat ik niet iedereen meer kon herinneren. Ik vond dat oneerlijk tegen de niet-genoemden.

Het nare is dat met mensen die doodgaan ook de orale geschiedenis verdwijnt. Zeker, de jaartallen staan nog steeds overeind al lijken die er tegenwoordig niet meer toe te doen. Maar het dichten van gaten, het inkleuren van situaties, het moment van de kleine man, die momenten verdwijnen. Zoals mijn herinneringen aan Kees.

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef,  de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij  corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan.