De Dalai Lama heeft tijdens zijn meerdaags bezoek aan Canada geen ontmoeting gehad met premier Stephen Harper. Een reden daarvoor is niet bekendgemaakt. Dat betekent niet dat Canada de inspanningen van de Dalai Lama, om te komen tot een meer autonoom Tibet, niet steunt. Zo bleek tijdens een ontmoeting die de spiritueel leider in Vancouver had met tien Canadese parlementariërs. Zij benadrukten dat het initiatief om de Dalai Lama te ontmoeten, van hen uitging en niet van de regering. In 2007 en 2012 was Harper wel aanwezig bij ontmoetingen met de Dalai Lama.
De Dalai Lama liet zich door de parlementariërs bijpraten over het standpunt dat Canada inneemt inzake de bezetting van Tibet door China. Onder de parlementariërs bevonden zich ook de minister voor werkgelegenheid, sociale ontwikkeling en multiculturalisme Jason Kenney, de minister voor nationale inkomsten Kerry-Lynn Findlay en Bernard Trottier, voorzitter van de parlementaire groepering Friends of Tibet.
Trottier zei dat de agressieve druk van China op Westerse regeringen om de invloed van de Dalai Lama op het proces in Tibet te verkleinen, niet van invloed is geweest op de houding die de Canadese regering in deze kwestie inneemt. ‘Onze positie als parlementariërs en van die van de regering is dat Tibetanen het recht hebben hun religie in vrijheid uit te oefenen. Wij zijn geen voorstander van onafhankelijkheid, we zeggen dat er een soort autonomie voor Tibet moet zijn zodat zijn unieke cultuur en religieuze vrijheden kunnen worden uitgeoefend.’
Bron BNN
Jules Prast zegt
Toch bijzonder dat een spirituele leider altijd weer zoveel politici voor de Dharma weet te interesseren.
Joop Ha Hoek zegt
Kent het Tibetaans boeddhisme een scheiding van kerk en staat, oftewel die tussen de Dalai Lama en de Tibetaanse regering in ballingschap? Maar het is inderdaad mooi dat deze monnik op deze wijze de Leer verspreidt.
Jules Prast zegt
Dan nog zou de Dalai Lama ervoor kunnen kiezen zich bij zijn spirituele leiderschapsrol te houden. Maar deze man lijkt voor het oog van de wereld zo vergroeid te zijn geraakt met de politieke dimensie van de Tibetaanse zaak en de kluwen van belangengroepen daaromheen dat ik mij wel eens afvraag of hij bij machte zou zijn hieraan werkelijk uitvoering te geven. Hierover heb ik in eerdere artikelen in het Boeddhistisch Dagblad mijn zegje gedaan.