Vol goede moed heb ik gesolliciteerd op een mooie vacature!
Het is donderdagavond:
’Sorry, Theo je bent een goede kandidaat, maar je bent het helaas niet geworden.’
‘Het is al goed! Ik laat het los!!’, is mijn eerste Pavlov-reactie als zelfopgelegd ideaal wanneer ik de telefoon neerleg. Ik doe immers aan Zen!
Zonder dat ik me er bewust van ben‚ gaat het ‘ik laat het los’ ideaal ondergronds. Ik ben verbaasd, teleurgesteld en boos en heb gedachten als: ‚ hoe kunnen ze voorbij gaan aan mij?’ ‚en hoe moet dat dan nu met mij?’, ‚maar hij is toch niet de beste kandidaat.’ Het is vrijdag! Zaterdag dringen plakkerige gedachten over de afwijzing zich voortdurend aan me op. F*ck!
Zaterdagavond. Weer zittend op mijn kussentje herinner ik me een zinnetje van Tsoknyi Rinpoche ‘drop into your body and than shake hands.’
Ik adem en met aandacht voor iedere uitademhaling val ik meer in mijn lichaam. Ik voel mijn lijf en kan erin rusten of hangen. Na verloop van tijd wordt het ruimtelijk, meer open.
Er ontstaat ruimte om de hand te schudden met mijn frustratie en deze te voelen. Geduldig, afwachtend, laat ik het er allemaal zijn zonder iets te dwingen of te forceren. Met mateloze mildheid.
Dan voel ik het!
Het vuur is gedoofd.
Ik ben er weer.
Voor nu…
