Gelazomo, een Tibetaanse herderin, haalt om de paar minuten met het blote oog nauwelijks waar te nemen garnalen uit de modderige bedding van de Batang-rivier in Yushu, China. De vrouw vreest dat zonder haar ingrijpen de kreeftjes zullen sterven. De diertjes komen terecht in een emmer met water om later weer uitgezet te worden in het stromende rivierwater.
Zij is niet alleen, naast haar zwoegen tientallen jonge en oude Tibetanen- als heuse goudzoekers, om dierenlevens te redden. Ze doen dat niet alleen voor het welzijn van de garnalen, maar ook voor een goede wedergeboorte, het kweken van goed karma.
Boeddhisten worden aangemoedigd om respect te hebben voor alle levende wezens. Sommigen eten geen vlees, anderen kopen voor de slacht bestemde dieren op en stellen ze in vrijheid. In Yushu, een grotendeels Tibetaanse stad, gaan boeddhisten massaal naar de Batang-rivier om de gestrande rivierkreeftjes te redden. De Tibetanen in Yushu leggen een directe relatie tussen hun eigen doden en het redden van deze kreeftjes. Met hun reddingsacties geven ze op een positieve wijze uiting aan het verlies en het opgelopen trauma en de boeddhistische leer, dus het kweken van goed karma. Anderen geloven dat zo’n kreeft wel eens een wedergeboren manifestatie kan zijn van een van hun omgekomen vrienden of familieleden.
Op het Tibetaans Plateau gaat de toewijding van de bevolking niet alleen uit naar kreeftjes. Veel Tibetanen eten vlees van Jaks maar het is niet ongewoon om te zien hoe Jaks of geiten er prachtig versierd- met kleurrijke soorten garens, rondlopen, een aanwijzing dat hun leven gespaard is gebleven. Het redden van dierenlevens heeft onderhand grote vormen aangenomen en wordt grotendeels gefinancierd door overzeese boeddhisten.
Lokale monniken erkennen dat de praktijk een te verwaarlozen effect op het aantal voor de slacht bestemde dieren heeft, maar ze zeggen dat de acties dienen om mensen de heiligheid van het leven te laten herinneren en er zelf voordeel aan te behalen.
Ujukarin zegt
Ach, er zijn vele gradaties…
1] Gewoon dieren helpen (gezond blijven danwel slacht voorkomen) uit Metta: prima. En daar mag je best zelf enig goed gevoel aan overhouden.
2] Datzelfde doen ‘om je eigen karma te verbeteren’, dan wordt het al een hellend vlak. Het hele idee van karma-boekhouding voor bijvoorbeeld betere reputatie in het dorp of betere wedergeboorte-als-je-daarin-gelooft is nou niet echt in lijn met overstijgen-van-Ego enzo.
3] En nog boeiender zijn handelaren, heb je o.a. in Thailand, Vietnam en Sri Lanka, die dieren (vissen, schildpadjes) verkopen aan de volgeling die ze dan vervolgens de vrijheid mag teruggeven.
Een niet onaanzienlijk deel der handelaren wandelt, als de klanten verder gelopen zijn, naar de vrijlaat-plaats en vangt de vissen/schildpadden opnieuw voor de volgende verkoopronde. Want business-is-business, toch? ;-)
With folded palms,
Barbara Steadfast Dharma de Zoete zegt
Intentie, iemand?
Intentie. Als je ‘het redden van dieren’ ziet als koehandel over je bestemming, denk ik niet dat je de woorden van de Boeddha echt hebt begrepen, eerlijk gezegd.
Anderzijds staat me bij dat de Boeddha er ook geen bezwaar tegen had. Geparafraseerd heeft hij eens gezegd dat goede daden verrichten om een goede wedergeboorte te bewerkstelligen wellicht zo werkt, maar ook als het niet zo werkt, heb je in elk geval in dit leven goede daden verricht. Win-win :)
De hele handel in goede daden, al dan niet gericht op dieren die zich waarschijnlijk als soort prima weten te redden, doet me sterk denken aan de tijd dat je in het Christendom aflaten kon kopen en zo. Een aflaat of wat, een andere boetedoening, een Weesgegroetje tussendoor en hoppa… je kon bij je dood zo de hemelpoort doorstappen.
Maar ook dat heeft een andere kant. Als je tijdens je leven al bezig bent met het opmaken van de balans, een boekhoudinkje van goed en kwaad, is de kans toch groot dat je tenminste probeert om die balans in evenwicht te houden, liefst laat doorslaan naar de gewenste kant. De handelingen zoals in het artikel beschreven zijn dan eigenlijk rituelen die het bewustzijn over je doen en laten in je huidige leven vergroten. Niets mis mee, lijkt mij.
Overigens: of de kreeftjes er nou zo blij mee zijn, dat weet ik niet. Die hebben zich niet voor niets ingegraven in de modder. Dat doen ze waarschijnlijk al generaties zo. Zo zijn ze als soort uit het hele evolutionaire proces tevoorschijn gekomen. Ik denk niet dat ze ingrijpen van de genoemde vrouw echt nodig hebben.
Ujukarin zegt
Mee eens. Maar die win-win schiet een beetje z’n doel voorbij als het padvindertje een oud vrouwtje naar de overkant van de straat sleurt om zijn goede-daad-van-de-dag gedaan te hebben als dat vrouwtje eigenlijk helemaal niet wilde oversteken.
Veel ‘goede daden’ in Azië met als primair doel de eigen boekhouding c.q. reputatie worden ook niet persé aan de meest behoeftige doelen (zoals bedreigde dieren of echt behoeftige medeburgers) besteed maar aan pakweg een extra laagje goud om het tempeldak mooier te maken…
With folded palms,
Barbara Steadfast Dharma de Zoete zegt
Het laagje goud op het tempeldak komt denk ik voor de verantwoordelijkheid van de tempelpriester en niet voor die van de gever.
Maar ik snap wat je bedoelt. Hier in Europa zijn zo de kathedralen gebouwd. Ik, in de huidige tijd, geniet van de grootsheid en schoonheid en bestudeer geboeid de prachtige ramen en alle details waar mijn gulzige ogen maar beslag op kunnen leggen, maar in de tijd dat de bouw gefinancierd moest worden, was de wereld een andere. Grote donateurs die hun naam mochten opschilderen ergens in het gebouw. Kleine donateurs die een eigen zetel kregen. Het aanzien dat je kocht en hopelijk ook het beperken van je tijd in het vagevuur. Handel, handel, handel. Het beeld doemt op van Jezus die de wisselaars uit de tempel ranselt. Tijden en culturen veranderen, maar de mensen veranderen in wezen niet :) In wezen niet.
De enige die in onze beelden intentieloos een goede daad verricht is het oude vrouwtje dat tegen haar wil aan de overkant van de straat geraakte en liefdevol aan de jonge padvinder denkt; ‘het is toch zo’n goeie jongen’ en glimlachend haar weg terugscharrelt.
Tegen dat ìk oud ben en niets meer te verliezen heb, hoop ik dat ik de wijsheid heb gevonden om die garnalen te laten waar ze zijn en diep te weten dat dat goed is, ook als ze dat niet overleven.
Vista Tibet zegt
Bij het uitvoeren van goede daden zijn een aantal zaken van belang zoals de Boeddha dat heeft uitgelegd:
1. gezien vanuit degene die iets wil doen: heb je onderzocht of je intentie zuiver is? Doe je het niet uit eigenbelang, of om er iets voor terug te krijgen bijvoorbeeld.
2. bedenk vervolgens of het voor degenen aan wie je iets wilt geven of voor wie je iets wilt doen, ook goed is? Zit die ander er wel op te wachten en is het in zijn/haar voordeel, wordt die ander er beter van?
Zo bezien is het verplaatsen van rivierkreeftjes uit de moder inderdaad een altruistische daad. De mensen worden er niet beter van, de dieren niet slechter, wellicht vinden ze het zelfs prettig. Het is tevens een wijdverbreide manier in Tibet waar men ook nog in reincarnatie gelooft en dus zou kunnen denken dat al die rivierkreeftjes omgekomen vrienden of bekenden zijn geweest die nu herboren zijn.
Dan is het een hele mooie daad om zonder dat het de kreeftjes schaadt, zonder dat de doener er beter van wordt, op een liefdevolle manier de kreeftjes weer in het water te laten zwemmen in plaats van in de modder vast te zitten.
Belangeloos actief je medemens/dier behandelen zoals je zelf behandeld zou willen worden, het liefst nog een stapje beter. Een mooie gedachte op de zondag-ochtend, dank je wel.
Ruud van Bokhoven zegt
Misschien ben ik hier te nuchter in, maar wees goed voor alle levende wezens en kwets hen en de natuur niet, denk wat minder aan je eigen verdiensten zoals men vrijwilligerswerk doet.
Het is niet je karma waar je het voor doet, maar om je daden en dan hoef je je geen zorgen te maken om je goede karma.