Twijfel

In het zen- centrum waar ik oefen, is het nu rohatsu.Één van de toespraken deze week ging over twijfel. Over grote twijfel en kleine twijfel.

Grote twijfel is de twijfel die je tot wanhoop drijft. Die je met lege handen laat staan.

Die je laat  zoeken. En als je denkt ‘het’ gevonden te hebben, je tot de conclusie laat komen dat, doordat je dát denkt, het dus niet gevonden hebt..
Weten en niet weten. Als je het weet, ben je er mijlenver van verwijderd. Weet je het niet, dan voel je je als een blinde sukkel die wat in het donker rond schuifelt.
Zo wil toch niemand zich voelen? Het is toch veel fijner om het te weten? Het is toch heerlijk om te weten waar het heen gaat. Te weten waarom je dit doet, waarom je een week lang  op je kussentje gaat zitten. Het is toch fantastisch als je het antwoord ‘weet’ op je koan.

Niet weten is pijnlijk. Alles wat ik allemaal dacht en veronderstelde over zen, over ‘goed zitten’ en ‘niet goed zitten’ kan ik rustig overboord gooien. Waardeloze prullaria is het..

Niet weten is  een afgrond. Een plek waar je niet wilt zijn.  Een plek waar je geen controle hebt. Waar je niet weet of het er iets toe doet.
Balanceren tussen twijfel en wanhoop. Laat ik me erin vallen?  Of houd ik me stiekum nog vast aan een lijntje waardoor ik het gevoel heb nog wel wat controle te hebben?

Want zelfs mijn streven om het ‘dan maar niet te weten’ komt voort uit de hoop dat ik het daardoor dan misschien wel zal weten..

Zalig zijn de armen van geest.