24 juli 21.59 uur.
Wat een prachtige dood. Ik werd door mijn fysio, Josine, mijn rug gemasseerd terwijl ik in bed lag. Toen ik wakker werd was Josine weg en was het zo mooi in de kamer. Met prachtig licht, licht en donker tegelijk. Prachtige natuur met vogels, kleurende bladeren. Voelde me zo dankbaar, zo dankbaar. Zou zo dood mogen gaan. Zo bewust doodgaan is een bijzonder ding.
Helaas gevallen in de badkamer. Viel voorover van de wc. Grote schrik. Wat een pijn, maar niets gebroken gelukkig. Had tegen Tom gezegd dat ik al zat, maar was niet zo… Als een blok steen zo voorover gevallen. Net niet tegen de wastafel of het kastje eronder gelukkig!
Kwartier op de grond gelegen. Goed geademd, Tom ook. Schrik voorbij laten gaan en beetje bij beetje weer opgekrabbeld. Laatste stuk door Tom getild. Ging gelukkig goed. Prima samenwerking!
Naar voor hem dat het gebeurde, toen hij hier was. Hij is erg geschrokken. Jammer!
Gelukkig niks gebroken. We gaan rustig door, zien wel morgen hoe blauw het is. Of niet. Ik ga van het positieve uit en dat er niets gebroken of gekneusd is. Dat het vooral de schrik is.
Om 05.00 uur de vogels alweer. Gaaf! Een wereld zo vol leven. Wat een rijkdom, zien we het voldoende, ervaren we het wel? Wel echt?
Wie is er eigenlijk niet ziek? Zoveel manieren om ziek te zijn.
Is het niet met het skelet, de bruine papieren zak op punt van vergaan (ver gaan) en alles wat we erin stoppen, nat of droog.
Wat een leven, of wat een gedoe. We doen, toch? Of doen we eigenlijk niets en overkomt het ons?
Wakker worden, genieten van de stilte, vogels die zich laten horen. Pijn die er (nog) niet is maar ongetwijfeld komt. Lig ik in een goede houding, hoe was mijn nacht? Verschillende soorten pijn. De pijn van de kanker, de pijn van de klap bij mijn val in de badkamer gisteren. Geen kracht meer de val te voorkomen. Overgave dus eraan. Heel vreemd. Als ik mijn val had proberen te voorkomen misschien veel gebroken. Nu 24 uur pijn, confronterend maar gelukkig weer door. Geen kracht zelfstandig op te staan. Dood gewicht, als een zak zand.
In hoeverre is dit voer voor een column? Hoe hoog leg ik de lat? Niet bang voor de dood maar deze aanloop er naar toe blijft zoeken, zeker met afnemende krachten en meer pijn.
Weet je van harte welkom zeg ik tegen iedereen die nog langs wil komen, wat wil praten en of luisteren. Een uurtje maximaal geeft soms al prachtige inzichten voor beiden.
Regelmatig valt bij het lezen de alertheid weg. Dat is een vreemde ervaring, én geeft ook weer ruimte. Morfine doet fantastisch zijn werk.
Om 06.30 uur begonnen met schrijven en nu ben ik hier. Nog verder of eerst ademen, overgeven aan wat er nu is? Waar is het ‘boeddhistische’ stuk? Hoe hoog ligt de lat, heb ik de lat gelegd?
Is er nog wat nieuws? Even checken. Zoeken waar ik sta, waar ik ben. Verwarrend. Moet proberen te bewegen. Gaat gelukkig weer nu de pijn weg is.
Wees mooi, ben jezelf, wees stil en weet.
Wulf zegt
Jan, dankjewel voor je openheid, het zijn voor mij heel belangrijke levenslessen…
Piet Nusteleijn zegt
Ben bij je. Dàg!