Ik ben al een paar dagen mezelf niet, kijk verwonderd om me heen. Wat is dat? Wie ben ik? Acda en De Munnik zongen er over: ‘Ik ben mezelf niet ook nooit geweest’.
In het boeddhisme kan je jezelf ook niet zijn, er is geen vast ik, elke seconde ben je anders, om het kort samen te vatten. Daar is mee te leven. Maar de laatste dagen lijkt het wel alsof ik in in een soort mist leef. Nee, het is wel helder om mij heen, de zon schijnt, het is vrijwel wolkeloos, mezen vliegen af en aan, het korte douchen was heerlijk en ik verheug me op de avond, ik ga lekker gapen, een detective serie zien. Er is zojuist een pakje bezorgd, ook leuk.
Ik hoor en zie goed, al ben ik wel schrikkerig van korte, harde geluiden. Het is zo het is. Als je loopt, dan loop je, als je praat, dan praat je, als je zit dan zit je, zo gaat het in het boeddhisme. Maar die mist is wel lastig om zo mee om te gaan. Wat komt er op me af? Hoe gaat het verder?
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.