Ik was bij een sangha-lid waar, toen ik binnen kwam, de tv aan stond. Een programma over de Oostvaardersplassen. Ze zei: ‘Ik wil dit even afkijken’, dus ik keek mee. Ik was verbaasd over de emoties die over het scherm vlogen. Laat ik beginnen te vertellen dat het enige dat ik weet over de Oostvaardersplassen is dat het een terrein is ommuurd met hekken waar men de natuur zijn gang laat gaan.
Een groot aantal mensen maakt zich erg boos over het feit dat er daar dieren verhongeren. Ik vroeg aan mijn gastvrouw: ‘wat vindt jij van dit hele project? Ze antwoordde: ‘Ik zie het als een boeddhistische spiegel waarin we geconfronteerd worden met de onmogelijkheid van compassie. Hier trachten de oprichters door niet in te grijpen de natuur het ritme te laten bepalen. Ik doe tijdens meditatie exact het zelfde, ik volg mijn ademhaling en tracht overal vanaf te blijven. Emoties die opkomen laten gaan, niet ingrijpen, ideeën, gedachten, ongemakken, zoals u altijd zegt: ‘Zie er maar mee om te gaan’. Vandaar dat ik het als een heldere spiegel zie waarin de illusie van het bestaan zich duidelijk aftekent’.
‘Jawel, maar dan ga je wel voorbij aan de tragedie van het afschieten van het teveel aan dieren binnen die hekken. Moeten we die hekken dan weg halen?’ Ze begon te lachen en zei: ‘Dan is het hek van de dam en dan krijg je nog veel meer reuring. Protesten dat er wilde paarden in je tuin lopen, automobilisten die paarden dood rijden, zelf daar bij ook om het leven komen. Mijn advies is: kijk maar in de spiegel, huil je hart uit je lijf en zie maar waarin we beland zijn.’
De Oostvaardersplassen zijn maar een splintertje spiegel op deze wereld, milieu, oorlogsdreiging, huislijkgeweld, discriminatie, enz. samsara. Tsja,… Een mooie zienswijze maar dat is ook weer iets waar je aan gehecht raakt…zelfs de spiegel is een illusie.
Zo gaan we niet met dieren om.
Samsara.
