Leo heet eigenlijk Vergetelheid en is gemaakt door de beeldend kunstenaar en keramiste Beatrix Smit. Ik noemde hem Leo omdat het beeld mij aan een overleden vriend met die naam deed denken, die kon ook zo in gedachten verzonken kijken. Ik kocht het beeld op een plek in een bos ik geloof in Noord-Holland aan de zee. Misschien wel Bergen, maar dat weet ik niet meer. Vergetelheid.
Leo is niet in de Kloosterbunker maar logeert op een plek in het buitenland. Hij figureert vaak als afbeelding in het Boeddhistisch Dagblad.
Leo en de vergetelheid, de vergetelheid en Leo.
De vergankelijkheid.
Ondersteboven van dezelfde kunstenaar is door mij Grietje gedoopt, naar mijn moeder.
Leo is mijn lievelingsbeeld. Grietje mijn lievelingsmoeder.
Vergetelheid. Niet-vergeten.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
