Emmaho – ‘Een auto, met een voor velen zeer kostbare inhoud arriveert’

De Dalai Lama bezocht in mei 2012 het boeddhistisch instituut Yeunten Ling in het Belgische Huy. Anders dan met het bezoek dat de Dalai Lama zondag aan Rotterdam brengt, waar hij in Ahoy onder meer een teaching geeft, werd het hele kasteel en de gastenruimten van Yeunten Ling tot in de puntjes schoongemaakt, als ware het het eigen klooster van de Dalai Lama. Onze Vlaamse collega Emmaho maakt in die tijd dit sfeerverslag.

Wanneer kom je ons nog eens bezoeken, en blijf je dan gelijk slapen? Hoeveel vrienden stellen je deze vraag wel niet? OK, eens langskomen, wat praten iets drinken , eventueel wat eten en dan huiswaarts. Dat hoort bij goede vrienden. En het kan eventueel laat worden, een feestje of zo. Maar wanneer begint die voorbereiding als je bezoek ontvangt?

In dit geval waren vele harten geraakt bij het laatste bezoek van de Dalai Lama en ze lieten uitdrukkelijk weten wat een volgende ontmoeting wonderlijk mooi zou zijn.

En toen, toen begon de voorbereiding van het volgende en nu huidige bezoek. In mensenuren niet te tellen! Eerder in hartsmomenten, enthousiasme, doorzettingsvermogen, mededogen en wijsheid.

Er is geschilderd en herschilderd, zaadjes geplant (de letterlijke en de figuurlijke), dagenlang met naald en draad stoffen verwerkt (100 rollen stof gekocht). Mensen zijn door het oog van de naald gekropen, anderen hebben helaas niet kunnen afwerken waar ze aan begonnen waren. Nieuwe gezichten namen het gloeiende enthousiasme over en de oude vertrouwde gezichten bedwongen stormen en averij, planden en wendden al hun wijsheid en liefdevolle vriendelijkheid aan. Alles moest er aan geloven, tot en met de laatste vijs werden dingen gecontroleerd en aangedraaid. Alles wat maar in je ooghoeken zou kunnen opduiken is grondig aangepakt.

Hout dat stilletjes in alle verborgenheid rot was geworden werd ontdekt en vervangen door steviger materialen. Mensen hebben in veiligheidsharnassen aan gevels en balken gehangen om elk klusje aan te kunnen. Vrije tijd werd aangewend om maandenlang, zelfs jarenlang zinvol te besteden om alle bezoekers bij een volgende bijeenkomst in alle comfort te kunnen onthalen. Zachte handen brachten bladgoud aan, andere roerden in potten en pannen, reinigden voor ontelbare keren de toiletten, vensters moesten er aan geloven, althans vuil en pluisjes, bloembakken kregen weer een zinvolle kleurrijke inhoud.
Kinderhandjes trokken onkruid uit, mensen van zeer vele nationaliteiten werkten vanuit hun hart en devotie. Woorden schieten te kort omdat boeddhistisch gezien “schieten” eerder tot de categorie geweld behoort. En eindelijk kwam die dag die in vele agenda’s, verborgen of niet, omcirkeld was. De Dalai Lama komt terug! En hoe!

Vanaf het vliegveld van Luik ligt Huy op een boogscheut (maar u weet al hoe er over schieten en zo wordt gedacht) van het Tibetaanse Instituut in Huy. En dan, dan rijdt een colonne wagens met een , voor velen, zeer kostbare inhoud. De Dalai Lama maakt tijd voor dit kleine landje! Voor al die sympathieke mensen die spontaan en met een warm hart denken aan die vriendelijke zeventiger. Het kan niet anders of Zijne Heiligheid merkte het woensdagmidag al op op de oprijlaan van het centrum. Hij is duidelijk welkom.

Zijn auto stopt bij de kleine menigte, die handen gevouwen met witte sjaals en bonkend hart aan de dranghekken staan. Vriendelijk groetend stapt de Dalai Lama tussen verlangende, wensende, hartelijke rijen mensen. Ook de zeer vele aanwezige kleine technische metalen wondertjes leggen van tussen die gevouwen handen indrukken vast om later te koesteren. Kordate teams van veiligheidsmensen bepalen mee de richting en snelheid van de bron voor velen. Toch is het een vriendelijk energiek riviertje dat met stralende ogen wat meanderde richting grote poort.

En dan is het wachten plots voorbij. “Hij is er, hij is er!” vele harten bonken in de erop volgende stilte. En er wordt achter de schermen verder gewerkt. Iedereen die komt moet zo comfortabel mogelijk ontvangen worden.
Na een korte nacht is het vroeg dag. Sommigen hebben de haan verslagen, in het opstaan voor het krieken van de dag. Men kan er niets aan doen maar de glimlach is er, van diep binnen. Klaar om een grote mensenstroom naar die inspirerende man te leiden. Met duizenden komen ze toegestroomd en via goed uitgekiende plannen krijgt eenieder zijn plekje.

De dag is nog maar net begonnen als de Dalai Lama al een onderhoud heeft met een grote groep Tibetanen. Voor het kasteel, op een meesterlijk mooi podium, spreekt hij lang met deze mensen.
Ernstig en bewogen klinkt zijn stem. Toch klatert zijn hartelijke lach van diep binnenuit regelmatig over het terrein. Van de Tibetaanse gemeenschap gaat het richting burgemeester van Huy. De Dalai Lama werd door de gemeente tot ereburger benoemd. En als symbool ontvangt hij een mooie kleine kristallen lotus cadeau. Dat is recht in de roos : je zag dat het hem iets deed.  ‘Dit cadeau is het symbool voor de ideeën rond naastenliefde die ik verdedig’, zegt hij.

In een open wagen en onder het geluid van gaylings (soort rituele blaasinstrumenten, dubbel riet, net als de hobo) rijdt Z.H. de Dalai Lama stapvoets langs de menigte om uiteindelijk bovenaan het terrein te stoppen, aan de trappen van de tempel. Hij klimt samen met de lama’s en monniken de trappen op en knipt een veelkleurig lint door dat voor de grote tempeldeuren hangt. Achter die deuren houden meer dan 300 mensen de adem in en draaien richting deur. Als ze openzwaait bloeien vele gezichten ook op. Zijne Heiligheid maakt drie prosternaties en gaat rustig naar voor. Als bloemen die de zon volgen draaien de mensen mee. Door de lucht dwarrelen als bij wonder bloemblaadjes. Voor het grote altaar en boeddhabeeld begint de Dalai Lama te bidden. Na een poosje klimt hij op de troon en begint het rituele deel van de inzegening van de tempel.

De lama’s en monniken krijgen elk nog een katag en wensen, de Dalai Lama drukt liefdevol zijn hoofd tegen dat van een lama. Na een welkomstwoord repliceert de Dalai Lama. “Wij zijn allemaal hetzelfde, allemaal gewone mensen met dezelfde wensen, we willen geluk, geestelijk, emotioneel en fysiek zijn we hetzelfde, en nog belangrijker, het verlangen naar een beter leven , dat wil iedereen.”
Ook buiten de tempel, in zijn lezing voor de grote massa mensen, blijft hij benadrukken dat hij niet anders is dan elk mens. Hij neemt ruim de tijd om vragen van mensen uit het publiek te beantwoorden op een hele persoonlijke wijze, gekruid met een fijne humor. Vele harten worden verkwikt, bloeien open, de hartstocht staat op de gezichten te lezen. Onder een fantastische blauwe hemel rijdt de Dalai Lama na de lezing terug naar het kasteel op het terrein van Yeunten Ling en blijven velen nagenieten van deze wonderlijke ontmoeting. Het is een indruk die duidelijk om een herdruk vraagt.