Chef doet sinds vandaag aan stervensbegeleiding, zijn eigen sterven, welteverstaan. Niet dat er al een kist bij de uitvaartverzorger is besteld of dat ernstige ziekten Chef bedreigen- al weet hij dat niet, maar het eten en de stoelgang wijzen daar in ieder geval niet op.
Elke seconde van de dag gaat Chef een beetje meer dood, hij zit in de winter van zijn leven. Daar is hij zich goed van bewust. Het is voor Chef moeilijk om over zijn komende dood met anderen te praten. Zijn zus en haar kinderen vluchten weg als hij het onderwerp ter sprake brengt. Met zijn vriendin kan hij er wel goed over praten, over dat proces dat de vitaliteit uit je lichaam verdwijnt. Maar ze is als kleindochter van een zeevisser wel enigszins radicaal in het denken over het tijdstip van doodgaan. Zijn dochter zei eens het verschrikkelijk te vinden als hij er niet meer zou zijn. Dus dat schept een verplichting om gezond te gaan eten, door Chef. Het vaderschap verplicht.
Dus Chef dacht: ik ga het hele gedoe rond het sterven zelf begeleiden, hij wordt zijn eigen stervensbegeleider, al weet hij niet precies hoe. Geen vreemden aan zijn bed. Raar eigenlijk, dat dit beroep, deze missie bestaat. Sterven doe je in je eentje, hoe kan je daar in begeleid worden door anderen? Wat gebeurt er dan? Is het een kwestie van rekken en er bij blijven? Chef weet dat niet, heeft nog nooit zelf op een sterfbed gelegen. Maar vanaf nu gaat hij zichzelf goed in de gaten houden. Als er meer mensen zo over denken kan er misschien een vereniging van zelfstandige -eigen- stervensbegeleiders worden opgericht. Eigen Dood Eerst, of zoiets.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen Chef corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren.
