Lieve Oma Trui. Het is alweer zesendertig jaar geleden dat ik u dwong naar een bejaardenhuis te gaan. U was zo vergeetachtig geworden dat de hele straat zou afbranden als u na het koken zou vergeten het gas onder de pannen uit te doen. U had mij gevraagd uw belangen te behartigen omdat ik naar opa vernoemd ben, U wist zeker dat ik U in uw huisje zou laten blijven wonen. Toen ik zei: oma, het kan niet langer zo, knikte U. Wat voelde ik me ellendig, een verrader.
Er is een beroemde voetballer, Johan Cruijff, die merkwaardige zinnen sprak. Misschien heeft U wel eens van hem gehoord, en anders opa wel, een Rotterdamse Spartaan in hart en nieren. Cruijff zei: elke nadeel heeft zijn voordeel. Daar moest ik aan denken toen ik deze week uw sterfdag in mijn agenda zag. Het nadeel is dat u naar een bejaardenhuis vertrok en daar van God en iedereen verlaten- behalve de familie dan, uw laatste maanden sleet. Het voordeel is dat er toen nog bejaardenhuizen waren waar het personeel nog tijd en aandacht voor de bewoners had. U is verschrikkelijk lijden bespaard gebleven in een uitzichtloos oord: het verpleeghuis. Ik zal er niet over uitweiden, bejaarden zijn het uitschot van de maatschappij geworden.
De reden dat ik u schrijf is dat ik het niet meer weet. U zat in die laatste maanden in dat bejaardenhuis met Uw tasje op schoot, bang beroofd te worden. Zo voel ik me ook. Ik ben bang beroofd te worden van het goede, het vertrouwde, de zekerheid dat mijn rechten gerespecteerd zullen worden, dat ik me veilig voel, samen met iedereen. Dat er weer tanks worden aangeschaft om ons te kunnen verdedigen. Niet door rovers, misschien ook wel, maar door mensen die zich volksvertegenwoordiger noemen. Ze creëren een samenleving met grenzen, waar mensen tegen elkaar worden opgezet. Ze zeggen sorry en kijken naar Boer zoekt vrouw, gelukkig is dat programma u bespaard gebleven. Er zijn boeren die duizenden varkens hebben opgesloten in megastallen. Hun kippen zien vaak geen daglicht.
Lieve oma, U heeft mijn karakter mede gevormd. Door U ben ik wie ik ben. Bij U voelde ik me veilig en hadden we plezier. Ik ben U daar dankbaar voor. Wat ik van U heb geleerd wil ik doorgeven aan mijn kinderen, mijn kleinkinderen en anderen. U en opa waren christenen, jullie stemden op de Anti Revolutionaire Partij en de Christelijke Historische Unie. In die partijen kwamen uw ideeën van saamhorigheid, liefde, empathie en compassie tot uiting.
Op 15 maart ga ook ik naar de stembus, er zijn verkiezingen. Eén keer in mijn al lange leven stemde ik niet en daar heb ik zo spijt van. In België is een opkomstplicht, in Nederland niet. Wij mogen kiezen of we willen kiezen. Tot voor een paar dagen geleden was ik niet zwevend, maar boos en verdrietig. Tot een columniste van deze krant, Marieke, schreef: Je moet trouw blijven aan je idealen. Mijn ideaal is een rechtvaardige, mooie en liefdevolle maatschappij, waarin iedereen gelijk is en er geen grote inkomensverschillen zijn. Waarin vrouwen, homo’s, genders, Joden, Islamieten, atheïsten gerespecteerd worden en verschillen er mogen zijn. Waarin het leven gerespecteerd wordt en euthanasie geen een-tweetje is. En er geen Ouderenpartij nodig is omdat ouderen gewoon mensen zijn.
Oma, ik weet dat U mijn keus zult respecteren, zoals U altijd achter mij stond en stimuleerde om door te gaan. Te knokken voor zaken die ik wilde realiseren. Ik weet het: de partij waarop ik ga stemmen is niet vrij van kritiek. In sommige zaken herken ik mij niet. Maar de partij is trouw aan zijn beginselen en niet verwikkeld in schandalen. Ze voert actie in dorpen en steden om de leefomstandigheden van mensen te verbeteren. Hun leider heeft mogelijk geen charisma, maar ik vind het geen glad en onbetrouwbaar figuur. Oma, daarom stem ik SP. Ik heb mijn keus gemaakt.
Ik hou van u.
Uw kleinzoon.
