Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Veertiende jaargang

Maatschappij

Ksaf – Vertrouwen en overgave

door

Ik heb zelf ook lang geloofd dat de prijs voor het gaan van mijn eigen weg eenzaamheid was. Tot ik leerde dat een paar goede vrienden genoeg zijn om zowel authentiek te zijn als me verbonden te voelen. Soms, als mijn verstand en gewoonten niet meer tegenpruttelen, merk ik tot mijn verbazing dat ik me zomaar kan overgeven. Niet alleen maar spontaan, zoals bij een kind, of bij de paar mensen die ik vertrouw, maar ook aan mensen en situaties die ik niet in de hand heb. Soms wordt je bedrogen, maar veel vaker blijken mensen goed te willen doen.

‘Roep om staakt-het-vuren in Gaza wordt steeds indringender’

door

WHO-hoofd Tedros Adhanom Ghebreyesus beschreef het Al-Shifaziekenhuis als niet-functioneel, zonder water, voedsel, elektriciteit of brandstof en met uitgeputte medische voorraden. De erbarmelijke omstandigheden hebben ertoe geleid dat gezondheidswerkers dringend om steun hebben gevraagd voor de evacuatie van patiënten, onder wie 32 ernstig zieke baby’s, twee intensive care patiënten zonder beademing en tweeëntwintig dialysepatiënten die geen toegang hebben tot levensreddende behandeling. Een aantal baby’s wordt nu in veiligheid gebracht.

Over de Lotus soetra (47) – alomvattende deugd

door

Ben en blijf ik dan voortdurend in verbinding met een gemeenschap van mensen die trouw zijn aan …? Dat hangt er maar vanaf hoe je zo’n gemeenschap voor je ziet. Een sangha van louter boeddhisten? Nee. Ben ik geen lid van. En van andere gemeenschappen met speciale regels en zo? Ook niet. Ik heb het in mijn leven wel geprobeerd hoor, ergens bij te (willen) horen, maar ik was of te jong, of te oud, of te weinig dit dan wel te veel dat en soms waren er wat bezwaren tegen zus of voelde men te weinig enthousiasme voor zo. Kortom: ik ben een loslopende pelgrim geworden die niet bij een of ander select clubje hoort. Toch voel ik mij diep en diep verbonden met de grote anonieme gemeenschap van mensen over de hele wereld die het beste voor hebben met alles wat leeft.

Dat wat ons verbindt – podcast over Israël en Palestina

door

In een open ontmoeting, van hart tot hart, gaat het gesprek over gevoelens van twee mensen met Joodse en Palestijnse roots. Hoe beleven zij het nieuws en het zien van de geweldspiraal? Zohair: ‘Ik merkte in de eerste weken dat ik niet kon meevoelen voor Israël, er was geen compassie’. Mirjam: ‘Ik twijfelde over de zin van het bestaan: waarom zijn we hier op aarde als we dit elkaar allemaal aan doen?’

Wie mediteert er nu eigenlijk?

door

Stel je voor dat je weer eens zit te mediteren en dat het allemaal deze keer erg goed gaat. Je aandacht blijft redelijk bij de ademhaling hangen en wordt alleen af en toe afgeleid door voorbijgaande marginale gedachten. Opeens realiseer je je dat de ademhaling helemaal vanzelf gaat en dat de gedachten zich van niemand en niets iets aantrekken. Het is niet jouw ademhaling, het is gewoon ademhaling, het zijn niet jouw gedachten, het zijn gedachten. Je bent er niet, maar dat hoeft ook helemaal niet. Je begrijpt opeens wat de Boeddha bedoelde met zijn uitspraak dat de werkelijkheid zonder zelf is, anātman.

Reacties in het Boeddhistisch Dagblad – spraak bewaken

door

De uitgever van het Boeddhistisch Dagblad staat reacties van lezers onder geplaatste teksten toe. Om op een vriendelijke wijze zinvolle discussies op gang te brengen en de geest te scherpen en inzichten te verrijken. Edoch, de laatste tijd verhardt de toon van de reacties, gaan de reacties over in jij en jou bakken en hebben soms geen directe link met het artikel.

Vluchtelingenbeleid in grootmoederstijd 1914 -1918

door

Op 4 augustus 1914 viel het Duitse leger België binnen op doortocht naar aartsvijand Frankrijk en schond doelbewust de Belgische neutraliteit. De oorlogsmisdaden tegen de burgerbevolking, ook wel The Rape of Belgium genoemd, schokte de publieke opinie. Kort hierna kwamen de eerste vluchtelingen aan in ons land en na de Val van Antwerpen werden dit er 1 miljoen

Taigu – Objectiviteit en objectieve tijd

door

Iedereen leeft thans linksom of rechtsom in een vluchtig, postmodern verstaan met een vermorzeling van grote verhaallijnen, met als gevolg een fragmentatie van begrip en een verwarring die niet worden geholpen door digitale communicatiemiddelen. Iedereen, behalve boeddhisten, wel te verstaan; bij hen namelijk gaat het grote verhaal er vaak nog gretig in, als Gods woord in een goedgelovige ouderling.

‘Journalisten als getuigen in Gaza zijn nergens meer veilig’

door

Sinds de aanval van Hamas op 7 oktober en het gewapende antwoord van Israël is het nergens meer veilig voor journalisten in de Gazastrook. Of ze nu in het open veld zijn, werken in perstenten bij ziekenhuizen, of met hun geliefden in hun huizen of in geïmproviseerde schuilplaatsen, de journalisten die verslag blijven doen van het conflict verkeren voortdurend in levensgevaar.

B’eter – Vergeten groentensoep

door

Ik moest bij het schrijven van dit stukje denken aan het werkwoord morfen, het proces waarbij een beeld via een reeks tussenbeelden in een ander beeld overgaat. Mijn manier van koken is ook een soort morfen. Ik neem een recept, ik laat wat weg, en ik voeg iets toe. Zo zou ik wekelijks een stukje kunnen schrijven. Maar dat zou een beetje saai worden, dus volgende week kies ik iets heel anders. Maar deze succesformule probeer ik te onthouden: knoflook, gemberwortel, lente-ui, sesamolie, limoensap.

Ronald Hermsen – Een wankele godzoeker

door

Er zijn boeken die bij het eerste bekijken, doorbladeren en ruiken direct doen vermoeden dat ook de inhoud goed moet zijn. Verzameld werk van Arie Visser is zo’n boek – of beter: dit zijn drie van dit soort boeken. Niet dat de teksten altijd blijmakend zijn, dat was het leven van Arie Visser ook niet. Zijn schrijven – met name zijn gedichten – is een verslag van zijn psychische ervaringen, vloeide direct voort uit zijn leven en gaf hier zin aan. Mooi, helder en scherp zijn de teksten van Arie Visser echter (bijna) altijd. In de voetsporen van de wankele godzoeker.