Het is al lang geleden maar de angst is nog groot. Mijn zus kreeg haar eerste kind, een meisje. Ze woonde op een verbouwde zolder, het was woningnood, zo’n 11 meter boven de begane grond. Het meisje werd twee, een ondernemend kind. Mijn zus verliet heel even de zolderkamer. Toen ze terugkeerde was haar dochter weg. Het kind liep in de dakgoot, bijna aan het eind. Heel hoog, heel gevaarlijk. Toen ze het raam weer passeerde greep mijn zus haar dochter vast, intens vast.
We woonden in de Hildegardisstraat in Noord, ook een woning met dakgoten, ook zo’n elf meter boven de begane grond. Op zolder had mijn moeder een speelruimte ingericht, er was ook een raam dat open kon. Het was stil en vredig in huis. Mijn moeder keek naar de overkant van de straat en zag in de ramen van die woningen vier van haar kinderen door de dakgoot lopen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.