“Het hoogste geluk is niet doen wat je wilt, maar willen wat je doet!”
“Je kan wel zoveel willen.”
“Daarom probeer ik alles te willen wat ik doe, Hans.”
“Je zal wel moeten.”
“Laat ik het dan zo zeggen: het hoogste geluk is niet doen wat je wilt, maar willen wat er gebeurt.”
“En als niet-willen nou is wat er gebeurt?”
“Wat dacht je hiervan: het hoogste geluk is niet hebben wat je wilt, maar willen wat je hebt?”
“Je kan niet alles hebben.”
“Wat is volgens jou het hoogste geluk?”
“Niet weten wat het hoogste geluk is?”
“Als ik nou zeg: het hoogste geluk is niet zeggen wat je wilt maar willen zeggen wat je zegt?”
“Dan zeg ik: ik wou dat ik dat had willen zeggen.”
“Zeg je nu wat je wilt zeggen of wil je zeggen wat je zegt, Hans?”
“Wat jij wilt.”
Deze tekst maakt deel uit van de Perongelukexpress, een serie over de vrije wil.
Elja zegt
:-)
G.J. Smeets zegt
Er was eens een Wil in ’t dorp Weurt
Zij sprak tot haar man “man je zeurt”
Dus ben nu eens stil
En volg eens je Wil
Zul je zien wat er dan hier gebeurt
Joppe zegt
Ik vind deze stukjes zo grappig, daar kijk ik echt naar uit ’s ochtends. ?
Bravo Hans.
Leuk rijmpje G.J. ?
kees moerbeek zegt
‘Meester, meester: het is lente,’ roept de leerling verrukt en toont een tulp.
Meester Kaido Hatsumitsu roept: ‘Wie of wat is dat ‘het’, jij aardworm?’
‘De Dharma’, antwoordt de leerling.
‘Hondsvot’, antwoordt de meester en haalt uit met zijn zwaard.
‘Plok’, daar viel te rechterarm van de leerling.
‘De Boeddha’, huilt de leerling heftig bloedend.
‘Jij nietsnut. Heb je het nu nog niet door?’
‘Plok’, daar viel de tweede arm.
‘Ik’, antwoordde de leerling in doodsangst.
‘Plok’, daar viel het linkerbeen.
‘Katsu’, schreeuwde de leerling wanhopig, hinkend in de plas bloed.
‘Plok’, daar ging het tweede been.
De aandachtige lezer zal begrijpen dat nu de leerling geen been heeft om op te staan, hij het antwoord wel zou weten. Niets van dit alles!
De meester verloste de onwetende zieltogende leerling uit zijn lijden en schreeuwde hemtoe: ‘Het voorlopig onderwerp van de zin. Moet ik je nu werkelijk alles leren. Dat menig boeddhist zijn kostbare tijd verdoet met gerijmel is al erg genoeg. Het is slechts gemurmel in de storm. Maar als jij niet eens kunt zien dat alles voorbij gaat, zul je nooit tot de Dharma doordringen!’
Daarop stortte Kaido Hatsumitsu zich in zijn zwaard.
Verbindt de stipjes en kleur daarna de afbeelding in.
Dit is heus, echt waar gebeurd ;-)
Met dank aan Monty Python :-) https://www.youtube.com/watch?v=dhRUe-gz690
Siebe zegt
Meditatieve verdieping, bijvoorbeeld de beschrijvingen van de jhana’s, lijkt om eindigen te draaien. Gedachten kunnen eindigen, emoties kunnen eindigen, gevoelens van geluk, de basis van nietsheid etc.
Zo via het rechtstreeks ervaren van het eindigen van geconditioneerde verschijnselen wordt voor jezelf op directe wijze inzichtelijk wat bijkomstig is aan jezelf.
Wat je kunt missen, zeg maar, en toch je gevoel van er- zijn niet aantast. Dus het onthult iets over identiteit en wat bijkomstig is daarbij.
De Boeddha drukt dit inzicht in wat bijkomstig is uit in de volgende formule en instructie: ‘dit is niet van-mij, dit ben Ik niet, dit is niet mijn zelf’. Het betekent, het zo aangeduide verschijnsel kan eindigen en toch eindigt ik, of geest, niet. Als je ineens blind zou worden, stel, dus als visueel bewustzijn zou eindigen, zou je erg schrikken natuurlijk maar je zou niet eindigen. Dus je bent niet visueel bewustzijn hoewel dat in het gewone leven wel heel innig verstrengeld is met je gevoel van er-zijn. Zo ook voor gehoor, smaak, tast, reuk en mentale verschijnselen gewaarworden. De Boeddha formuleert het zo; ‘bewustzijn is niet van-mij, dat ben ik niet, dat is niet mijn zelf’.
Hier zit de spanning & stress. Kun je eindigen toelaten? Want we herkennen ons teveel in het geconditioneerde of te weinig in het ongeconditioneerde.
Als je, stel, in gedachten jezelf herkent en die gedachten eindigen, dan raak je in paniek. Moet dat? Nee, het wordt veroorzaakt door die identificatie met gedachten. Iemand die zich niet identificeert met gedachten heeft geen enkele moeite met het beeindigen er van. Dus feitelijk kunnen we iets aanzien voor onszelf terwijl we dat toch in essentie niet zijn. Begoocheling is dus geen geloof, geen visie, geen stelling, geen idee, geen mening, geen filosofie maar we kunnen echt begoocheld zijn.
Boeddha’s uitnodiging lijkt te zijn om die begoocheling bij jezelf te zien en te overstijgen.
Willen is ook zoiets, of het nu vrij is of niet, het kan eindigen en dan eindig je zelf niet. Dus het is bijkomstig aan geest. “Dit is niet van-mij, dit ben ik niet, niet mijn zelf’.
De Boeddha toont zo het Pad naar het Ongeconditioneerde.
De Boeddha was zeg maar een meester in beëindiging. Niemand ging verder dan hem. Dit volledig toelaten betekent dat je niet geidentificeerd kunt zijn met wat dan ook. Ergens wordt als aanmoediging ook gezegd, wat je ook mist, of beeindigt, het is enkel lijden wat je mist/beeindigt.
Dit toelaten van beëindiging vergt toch ontwikkeling en training en is volgens de Boeddha ook een geleidelijke weg. Want als zulke ervaringen van beëindiging niet met wijsheid worden bezien, kunnen het traumatiserende ervaringen worden.
Als het met wijsheid wordt bezien, echter, heeft het de capaciteit angsten, neurose, gevoelens van onveiligheid, lijden helemaal te ontwortelen.
Dat is toch mooi.
Siebe
Piet Nusteleijn zegt
Zeker, het is mooi Siebe. Groet.