Over de merkwaardige behoefte aan veelheid van de Ene.
(Deel 11 van een reeks van 15 artikelen over de kosmische grap.)
Volgens de advaita vedanta is de zoeker het gezochte: Bewustzijn. Dat is hij altijd geweest, dat zal hij altijd zijn, hoe hij zich op dit moment ook manifesteert.
Als dat waar is, waarom weet de zoeker dan niet vanaf het begin van zijn zoektocht dat hij zichzelf zoekt en dat er verder niets te vinden is? Ja, dat is nou net de kosmische grap: Bewustzijn speelt verstoppertje met zichzelf.
Dat wil ik best geloven, ik speel ook graag verstoppertje. Mijn hele leven al, als kind al, in de baarmoeder al, in de eierstok al, toen ik nog geen halve dop was, pure belofte, een van een miljoen, die in een dwaze bui de eisprong zou wagen om een zaadcel te behagen en sindsdien vurig verlangt naar een dekschaal, kist of urn.
Van anderen win ik altijd met verstoppertje. Ze hebben me nooit gevonden, niet echt, al dachten ze soms van wel. Van mezelf verlies ik altijd met verstoppertje. Ik heb mezelf nooit gevonden, niet echt, al dacht ik soms van wel. Vandaar dat ik mezelf nooit ben kwijtgeraakt, niet echt, al vreesde ik soms van wel.
Als de mens inderdaad een spelend dier is, zoals Johan Huizinga beweert, en als de mens inderdaad Bewustzijn is, zoals het bewustzijnscollectief beweert, dan volgt daaruit dat Bewustzijn met zichzelf speelt. Of tenminste een schijndeel ervan met een ander schijndeel ervan.
Maar waarom zou Bewustzijn nou juist verstoppertje spelen met zichzelf? Waarom geen tikkertje? Waarom geen vadertje en moedertje? Waarom geen milieurampje? Spel is spel, nietwaar?
Verkeerde vraag. Bewustzijn, dat volgens de of Zijn eenheidsleer het enige subject en het enige object in het universum is, speelt van alles en nog wat. Tikkertje. Vadertje en moedertje. Napoleonnetje. Moordenaartje. Boeddhistje. Verkrachtertje. Verlichtinkje.
Bewustzijn speelt zijn spelletjes het liefst simultaan met dezelfde acteurs in wisselende rollen en wisselende acteurs in dezelfde rollen. Vaders die verkrachten. Nazi’s die musiceren. Boeddhisten die doden, haha.
Dan nog blijft het een raadsel waarom Bewustzijn juist zo graag verstoppertje speelt.
Waarom schept het eeuw in eeuw uit schijnbare afsplitsingen van zichzelf die zogenaamd niets van hun ware aard weten?
Waarom miljarden afsplitsingen tegelijk, waarom triljoenen achtereen, gaat dat nou nooit vervelen, is één niet genoeg?
Zoveel wanhopige zoekers, wat is daar zo leuk aan?
Vragen aan de lezer
Speel jij weleens verstoppertje met jezelf? Lukt dat?
Speel je weleens geen verstoppertje met jezelf?
Speel je weleens verstoppertje met een ander? Lukt dat?
Speel je weleens geen verstoppertje met een ander?
Speel je weleens verstoppertje met het Zelf? Lukt dat?
Speel je weleens verstoppertje als het Zelf? Lukt dat?
Zou je iemand willen zijn die nooit verstoppertje speelt?
Denk je dat er mensen zijn die nooit verstoppertje spelen?
Denk je dat er dieren zijn die nooit verstoppertje spelen?
