Een van de stokpaardjes van Byron Katie is projectie. Volgens haar zie je niet de objectieve werkelijkheid als je om je heen kijkt maar beelden uit je eigen geest. De realiteit is een projectie en jij bent de projector.
Dat is geen onomstreden waarheid, het is gewoon een van de vele visies op de werkelijkheid. Er bestaan allerlei filosofieën, van gematigd tot radicaal, die het aandeel van het subject uitvergroten ten koste van het object. Een daarvan is het solipsisme waartoe Byron Katie neigt.
Wat mij interesseert als onderzoeker van Het Onderzoek is dat Byron Katie zelf het gedrag vertoont dat ze bij haar cliënten aan de kaak stelt.
Niet alleen projecteert zij het idee van projectie op anderen, haar hele werk is doortrokken van projecties – mentale constructies uit eigen of toegeëigende koker die ze aanziet voor de realiteit of zelfs voor de Realiteit.
Deze hele serie, Byron Katie voor nitwits, kun je opvatten als een deconstructie van haar constructies.
Ikzelf projecteer mijn ideeën natuurlijk net zo goed op Byron Katie, meer nog op haar evenbeeld Katie, maar ik zeg het er steeds bij, nu ook weer.
Byron Katie zegt het er niet bij, of onvoldoende expliciet naar mijn smaak. Ik zie tenminste weinig tekenen van zelfreflectie, zelfrelativering of zelfspot. Zoals veel zelfverklaarde wijzen neemt ze zelden iets terug: Katieismen zijn absolutismen.
Fris de geest die zich afvraagt of de realiteit wel meer is dan een projectie van de geest.
Frisser de geest die zich afvraagt of dat idee de volgende projectie van de geest is.
Frisser nog de geest die zich afvraagt of de geest zelf een projectie is, en zo ja, waarvan en waarin.
Tja, zo gaat dat in de metafysica. Twee of drie voor de hand liggende vragen verder en je zit al tot over je oren in de sores.
Hoog tijd voor wat dwaalgesprekken over projectie.
