In Kijk Mij filmt George Schouten een jaar lang mensen op het Museumplein in Amsterdam die massaal zichzelf rond de iconische letters ‘I AMSTERAM’ op foto vastleggen. Het is (was) een hotspot voor selfies, waar de huidige focus van onze samenleving op de ik-cultuur nadrukkelijk tot uiting komt. Vier seizoenen lang observeert de filmmaker het selfiegedrag van passanten en van zichzelf en bevraagt hij wat die aandacht is voor het ik? Wie is die ‘ik’ eigenlijk? Waar komt de obsessie hiervoor vandaan?
Hij spreekt erover met verschillende mensen waaronder zenmeester Maurice Knegtel, die waarschuwt dat wanneer we naar ons ware zelf zoeken, we deze niet zullen vinden. Zangeres Monique Klemann heeft van jongs af aan in de schijnwerpers gestaan. De laatste decennia is haar aandacht juist naar het innerlijke verschoven. PC Hooft-prijswinnaar, Tonnus Oosterhoff, richt zijn aandacht op zijn schrijfwerk. Hij leeft liever in de schaduw dan in het spotlicht. Schrijfster Beertje van Beers ziet de selfiecultuur juist als een positieve ontwikkeling. Zij houdt van sexy selfies en viert daarmee haar vrouwelijkheid.
Schouten vraagt zich af of het vroege verlies van zijn vader verband houdt met zijn eigen selfiegedrag en in wezen een roep om aandacht is? Is het maken van selfies compensatiegedrag voor de onvermijdelijke vergankelijkheid van het aardse bestaan?
Tegen de achtergrond van het Rijksmuseum blijkt dat het maken van selfies in ieder geval eeuwenlang een menselijke behoefte is. De muren van het museum hangen vol (zelf)portretten, schilderijen die vaak in opdracht van de geportretteerde zijn gemaakt met dezelfde intentie als vandaag de dag: Kijk Mij.
