COBRA
Broeders en zusters, ons oermoeder sprak bij haar verscheiden de woorden, en ik citeer uit mijn geheugen wat ik erover vernomen heb:
“De cobra van perfecte stilstand en gefixeerde blik tast in het duister.”
Als jongste dochter in de laatste generatie heb ik de eer en plicht om deze laatste woorden van oermoeder toe te lichten. Woorden schieten me te kort dus houd ik het kort en zeg ik maar zoals ik het zie. ‘Perfecte Stilstand’ is meegaan in de kronkelingen van je lichaam. ‘Gefixeerde Blik’ is kronkelen zonder gekronkel. ‘Cobra’ is wat je zelf bent. ‘In het duister tasten’ is zich niet verzetten tegen je lot.
Ik weet niet veel maar wat ik wel weet is dat hoe meer je beweegt, zoveel te meer je tussen de rotsen ziet. Ik trof een rat aan en fixeerde haar vanuit stand. Met als gevolg dat ik de rat uit het oog verloor. Fixeren is blindzien begreep ik. Daarna wiegde ik voor de rat onzichtbaar langzaam mijn hoofd en kreeg ik haar in het vizier en te pakken. Bewegen is zien.
Waar ik me knarsetandend bij neerleg is mijn cobra-lot: dat ik mezelf niet kan zien kijken. Hoe ik me ook beweeg, het lukt niet. Het is tasten in het duister.
