Nederlanders weten niet meer wie ze zijn, laat staan wie ze willen worden. Met de nieuwe diversiteit weten ze niet goed raad. De toegenomen individuele vrijheid veroorzaakt uitbundige variatie. Daarnaast komen regelmatig nieuwe Nederlanders binnen, met eigen identiteiten. De nieuwkomers willen meedoen, maar voelen zich afgewezen. De eigenheimers willen zichzelf blijven, maar voelen zich onteigend.
Welke ruimte is er bij al die diversiteit voor de nationale identiteit?
De temperatuur van het debat over deze vraag geeft aan dat iedereen koortsachtig zoekt, maar ook dat de hoofden verhit zijn. Polarisatie sluit begrip uit. De jaarlijkse discussie over Zwarte Piet illustreert de impasse.
Hoe kan het spel behulpzaam zijn in de omgang met de nieuwe diversiteit en bij de zoektocht naar een breed gedeelde nationale identiteit?
Dat is de kernvraag van dit essay. Antropoloog André Droogers laat zien dat iedereen speelt met betekenissen. Dat spel is de bron van diversiteit, maar maakt ook herkenning mogelijk. We zijn allemaal spelers. Dat hebben we meestal niet door. Hoog tijd voor de rehabilitatie van de verdrongen spelende mens. Speltherapie helpt om voorbij verwarring en polarisatie te komen.
