Het is opvallend dat de Dalai Lama tijdens zijn negendaags bezoek aan het Verenigd Koninkrijk, dat eind vorige week werd afgesloten, niet is ontvangen door een lid van de Britse regering. Nog opvallender is dat prins Charles- door de Dalai Lama gekscherend ‘mijn beste vriend’ genoemd, het liet afweten. Charles staat bekend als een dissident die altijd wel iets aan te merken heeft op kwesties in de politiek, architectuur, noem maar op. Maar naarmate zijn moeder, koningin Elisabeth, ouder wordt en de troon voor Charles binnen bereik komt, lijkt hij voorzichtiger te worden in zijn stellingname en uitlatingen. En dan is Tibet wel ineens heel erg ver weg.
Hoe dan ook, als de Dalai Lama in Londen is, is het gebruikelijk dat hij even langs Charles gaat om informeel bij te praten, zoals tijdens een bijeenkomst in Clarence House in 2012 waar die twee ginnegappend door de tuin liepen. Wat is er aan de hand? Ik vermoed dat dat alles te maken heeft met het staatsbezoek dat de Chinese president Xi Jinping eind deze maand aan het Verenigd Koninkrijk brengt en dat het Charles afgeraden is de spiritueel leider, en dan bedoel ik de Dalai Lama, te ontvangen om de betrekkingen tussen beide landen niet te verstoren. China beschouwt de Dalai Lama als een gevaarlijke separatist, een wolf in schaapskleren. Charles is ook niet het lievelingetje van de Chinese top. In 1997 bracht hij een bezoek aan Hong Kong om de overdracht aan China bij te wonen. In een dagboek omschreef hij de leiders van dit machtige land als een ‘verouderd wassenbeeldenmuseum’ en dat vond de partijtop niet leuk.
De Dalai Lama reist veel en bezoekt vele landen. Maar ik verdenk hem ervan bewust het bezoek aan het Verenigd Koninkrijk te hebben gepland- een maand voordat Xi Jinping daar arriveert, om de achillespees van de Britse politiek te proeven. Wat zullen ze nerveus zijn geweest in greatland. Terloops noemde de Dalai Lama de Britse premier Cameron ook nog een man die ‘geld hoger acht dan de moraal’ omdat deze zijn minister van financien naar China- een land dat veel kritiek krijgt vanwege het stelselmatig schenden van de mensenrechten, had gestuurd om daar orders binnen te halen. En ook vanwege het staatsbezoek van de Chinese president. Maar Cameron zweeg in alle talen nadat de Dalai Lama hem zo beledigde
Ik moest wel gniffelen om die ontstane situatie aan de overkant van het Kanaal. Bij Feijenoord roepen de fans: wat is het stil aan de overkant, als ze de tegenstander afmaken. Enkele dagen na zijn bezoek aan het VK is de Dalai Lama in de USA, waar wereldleiders elkaar ontmoeten. Ook de paus is er. Obama belt met Charles over die Tibetaanse lastpost, Charles belt met zijn moeder, die ook geen raad weet met dat onvoorspelbare gedrag van deze Tibetaan. Het Vaticaan wordt geraadpleegd: hoe slaagt de paus er toch steeds weer in in de hoogste kringen ontvangen te worden terwijl hij van zijn hart geen moordkuil maakt? Het Vaticaan oppert heel voorzichtig dat de Dalai Lama een pausmobiel aan moet schaffen en meer onder het gewone volk moet komen. Maar geen Volkswagen, hoor, zegt de woordvoerder.
De paus maakt een zegenronde in de States en de Dalai Lama bezoekt er een kliniek waar artsen hem absolute rust voorschrijven en hem ontraden een tour te maken door de VS.
Wij, de lager geklasseerde boeddhisten, zullen nooit het ware verhaal te horen krijgen. Zijn die artsen aangestuurd door de CIA, FBI of de Britse MI5 of MI6, het Vaticaan, de AIVD, om de hoge monnik het zwijgen op te leggen? Zijn tour onmogelijk te maken, hem het land uit te zetten op een diplomatieke wijze. Feit is dat de Tibetaanse spiritueel leider vandaag op het vliegtuig naar India stapte. Blakend van gezondheid, zo te zien. We’ll meet again, don’t no where, don’t no when, zong Vera Lynn in de oorlogsjaren van 1940.
Dit is aflevering vijftig van een serie nooit eindigende columns.
Moge iedereen gelukkig zijn, ook zonder de krijtrotsen van Dover.
Dalai Lama. Foto BD/Marc Loogman.
Jan Geers zegt
Ik geloof dat de heer Cameron zichzelf genoeg bewezen heeft als iemand die niet schroomt wapens en democratische westerse ‘waarden’tegelijkertijd aan de man te brengen,dus wat dat betreft zou de Dalai Lama best wel eens absolute rust nodig gehad kunnen hebben.ik kan me dat erg goed voorstellen.