De glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft

Vasubandhu waarschuwde ertegen de leegte te verabsoluteren. Als het over leegte gaat, dan telt niet de letter, maar de geest.

Alles, schreef hij, is noch helemaal leeg, noch helemaal niet-leeg: “dat is de weg van het midden.”

De levenskunst die de Dharma van ons vraagt, is dan ook balanceren op het slappe koord tussen uitersten.

Vormen zijn beelden van verandering, configuraties binnen configuraties, voorstellingen die het resultaat zijn van een behoefte aan houvast en oriëntatie binnen een krachtenveld vol impulsen van waarnemen, ervaren en willen.

Wie de kunst van de leegte verstaat, weet het evenwicht te bewaren tussen houvast en geen houvast. Het is precies daar, op dat punt, dat de glimlach van een kind je waarlijk kan doen beseffen dat je leeft.

Niet helemaal leven met houvast en ook niet helemaal leven zonder houvast, dat is de weg van het midden waarover Vasubandhu het heeft.

Of zoals de Hartsutra leert: alles wat vorm heeft, is leeg en alles wat leeg is, heeft vorm.

Heb je moeite dit te volgen? Dan ben je op de goede weg. “De geest die niet begrijpt, is Boeddha,” zei Ma-tsu. “Er is geen andere.”

Niet-weten is een doeltreffende remedie tegen gedroomde mystificatie.

Per slot van rekening, wie is het die begrijpt of niet begrijpt?

Namu Amida Butsu.

–
Vasubandhu, boeddhistisch filosoof (India, vierde eeuw). Ma-tsu, zenmeester (China, achtste eeuw).