Wie deze columns leest weet dat ik regelmatig als vrijwilliger met gedetineerde mannen en tbs-gestelden heb gewerkt. Dit heeft een prachtige verdieping in mijn leven gebracht. Het betekende ook een confrontatie met mensen en met een wereld die ik voorheen niet kende.
De mensen die ik in de penitentiaire inrichtingen (PI) en de Tbs-klinieken tegengekomen ben, de mensen die ik daar ontmoette, zijn allen stuk voor stuk bijzonder.
In de omgang en ook in wat ze met mij deelden, durfden te delen. Hierdoor heb ik meer vrijheid ervaren in de manier van omgaan met hen en meer inzicht gekregen in de manier waarop ik zelf in de wereld sta.
De mettameditatie in de column van vorige week geeft, iedere keer als ik hem reciteer of beluister, me erg veel ruimte. Dat is zeker nu het geval met dit gedicht van een gedetineerde dat ik recent tegenkwam.
Immers, mijn leven is zo anders geworden sinds ik ziek ben, doordat ik iets dierbaars verlies, aan het verliezen ben: mijn gezondheid.
Het onderstaande gedicht is een prachtige uitnodiging elkaar beter te leren kennen.
‘Als het leven anders wordt omdat ik verlies’
Als het leven anders wordt, dan laat ik het oude los maar niet omdat ik dat verkies.
Als het leven anders wordt, dan voel ik verdriet, machteloosheid en pijn;
ik vecht, ik huil en ben soms boos, omdat ik vanaf nu een ander mens zal zijn.
Als het leven anders wordt, heb dan geduld en luister naar mij
Als het leven anders wordt, als mijn leven anders wordt
Als jouw leven anders wordt, ja als alles anders wordt,
Laten we elkaar dan opnieuw leren kennen.’
Anoniem. Gedicht van een gedetineerde uit een oude gedetineerden agenda.
