Carla – zicht op boeddhisme (2)

Ik weet nog goed wanneer ik begon te twijfelen aan het geloof waarin ik werd grootgebracht. Ik ga ervan uit dat de meeste onder ons opgegroeid zijn in andere geloofsovertuigingen. Het was een maand na mijn 13de verjaardag. Mijn ouders waren streng rooms-katholiek opgevoed. Hadden beiden hun studies gedaan op de Vlaamse internaten van paters en nonnen. Maar ze  gingen niet naar de kerk.

Mijn moeder had het excuus dat ze voor de kleine kinderen thuis moest zorgen en mijn vader was voor zijn werk veel in het buitenland. Echter, de zware geheimen van die katholieke kerk die de afgelopen jaren uit het diepste dal opstijgen, doen mij vermoeden dat de kern van mijn vaders  aversie tegen de kerk, daar moest liggen. Hij heeft nooit iets over zijn leven op het internaat bij de paters verteld. Hoe geïnteresseerd ik daarin ook was. Elke vraag werd met een venijnig antwoord geweerd. Tot ik niet meer ernaar durfde te vragen.

Onder invloed van de familie langs moeders kant, die naast de deur woonde, moesten wij, de kinderen wel gaan. Want de twee hoogfeesten van die religie waren natuurlijk de communiefeesten. En als je als kind  na de eerste communie niet naar de kerk ging, ging de plechtige communie niet door. Dus fietste ik vanaf mijn zevende jaar elke zondag naar de mis.

Ook ik ging tijdens mijn opstand naar een katholieke school. Het was net na mijn plechtige communie. In de voorbije zes jaar, had de paus zijn manschappen bijeen geroepen voor een concilie en verschillende dogma’s veranderd. Dat merkte ik goed in de eucharistieviering en wat er ineens wel en wat niet mocht. Dit was het moment om mijn ouders te melden dat ik niet meer naar de kerk ging. Ik was en ben er nog altijd van overtuigd dat je de grondregels van een ‘geloof’ niet zomaar kan veranderen om meer zieltjes te winnen.

Verrassend genoeg maakten mijn ouders daar geen bezwaar tegen. En werden  mijn jongere zus en broers van die gruwel gespaard. Wel moest ik nog twee schooljaren op die katholieke school afmaken. En dat maakte het niet gemakkelijk voor mij. Mijn schoolresultaten waren beneden alle peil en de school gaf het advies om me maar op een naaiatelier te laten werken. Toen was de schoolplicht nog  tot 14 jaar. Maar ik stond erop om verder te studeren. Ik wilde vooral talen leren en dat kon op die school niet.  Met veel overredingskracht langs mijn kant, stemden mijn ouders erin toe dat ik op 16-jarige leeftijd naar het Lyceum in de nabijgelegen stad mocht gaan studeren.

Daar ging helemaal een andere wereld open. Een hemels verschil in mentaliteit tussen de plattelandsgemeente in de Kempen waar ik woonde en het stadsleven. En dit was zelfs nog geen grootstad, zoals Antwerpen.

Rond die tijd ging ik ook nog elke vakantie naar mijn oma in Nederland. Om mijn tante wat te ontlasten voor de zorg van mijn oma. Het was ook de tijd dat de flower power en de vrouwenemancipatie, vooral in Nederland, in volle kracht toenam. Dolle Mina’s, het begin van de ‘blijf van mijn lijf ‘-beweging stak zachtjes zijn kop op. Verboden muziek van Radio Veronica galmde bij mijn oma door het huis. In de ochtend zaten we met zijn twee met een bakkie koffie te luisteren naar ‘koffie met Tineke’, Lex Harding, Ad Vissers, The Cats. ‘s Avonds stond eerst ‘Meneer de Uil’ met de fabeltjeskrant op het programma.  Ik ben het  na al die jaren niet vergeten. In die sfeer leefde ik mijn puberteit bij oma en mijn twee Nederlandse vriendinnen, die naast de deur woonden.

Het was steeds weer een aanpassing de eerste dagen terug bij mijn ouders. Oh, wat miste ik Radio Veronica.  Ik leefde echt in twee verschillende werelden.  Maar ik ging   graag naar het Lyceum, want  het voornaamste was dat ik geen godsdienstles meer kreeg, maar wat men toen ‘zedenleer’ noemde. De eerste lessen ging het al over het verschil tussen monotheïstische godsdiensten  en de boeddhistische filosofie, zoals ze het daar noemden

Het woord filosofie klonk als muziek in mijn oren. En zou mijn hele leven vanaf dan beïnvloeden. Toen zijn de zaadjes voor het boeddhisme geplant.  Al heeft het nog enkele jaren geduurd voordat ik zaadje per zaadje water heb gegeven.