• Door naar de hoofd inhoud
  • Skip to secondary menu
  • Spring naar de eerste sidebar
  • Spring naar de voettekst

Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Twaalfde jaargang

Zoek op deze site

  • Home
  • Agenda
    • Geef je activiteit door
  • Columns
    • Andre Baets
    • Dharmapelgrim
    • Bertjan Oosterbeek
    • Dick Verstegen
    • Edel Maex
    • Emmaho
    • Goff Smeets
    • Hans van Dam
    • Joop Hoek
    • Jules Prast
    • Paul de Blot
    • Ramo de Boer
    • Rob van Boven en Luuk Mur
    • Ronald Hermsen
    • Theo Niessen
    • Xavier Vandeputte
    • Zeshin van der Plas
  • Nieuws
  • Contact
    • Steun het BD
    • Mailinglijst
  • Series
    • Boeddha in de Linie
    • De werkplaats
    • Recepten
    • De Linji Lu
    • De Poortloze Poort
    • Denkers en doeners
    • De Oude Cheng
    • Meester Tja en de Tao van Niet-Weten – alle links
    • Fabels door Goff
    • Cartoons van Ardan
    • Tekeningen Sodis Vita
    • De derwisj en de dwaas
  • Over ons
    • Redactiestatuut van het Boeddhistisch Dagblad
    • Redactieformule van het Boeddhistisch Dagblad
  • Privacy

Home » Boeddhisme » We zijn al één

We zijn al één

5 juni 2023 door gastauteur

Bijna twintig jaar geleden kwam ik voor de eerste keer op een sesshin van Maha Karuna Ch’an. In de zomer van 1998 had ik al een interview gelezen in het tijdschrift Boeddhisme met Ton Lathouwers, dat een gevoelige snaar had  geraakt. Daar moet ik zijn, dacht ik; het duurde nog zes jaar voor ik die stap nam. In het interview sprak Ton over de gelofte van de bodhisattva. Hij legde de nadruk op de eerste gelofte: ‘Hoe talloos de levende wezens ook zijn, ik beloof ze allen te bevrijden’. Ik leerde de gelofte uit mijn hoofd en reciteerde die na iedere meditatie. Zijn credo: ‘je kunt er niet uit vallen’ was een heilzame boodschap, want ik was eruit gevallen en een dolende ziel. In die kleine regel klonk een oervertrouwen door, dat jaren later ook mijn vertrouwen geworden is, mede gedragen vanuit een besef dat het leven één groot mysterie is.

Voor het eerst drong dat besef tot mij door bij de ziekte en het overlijden van mijn vader. Ik was begin dertig en zijn overlijden had een ontwrichtende uitwerking in onze familie. In de laatste fase van zijn leven verpleegden mijn zussen en broers hem thuis. Het was alsof we in die periode in een vacuüm leefden. We verkeerden in een andere dimensie van de werkelijkheid, in een soort tussenwereld, een grensgebied met andere wetten en gevoelstonen. Daar moesten we elkaar op zeker moment los laten; mijn vader ging verder, verdween over de brug naar de andere oever; wij bleven verweesd achter. Hij lag thuis opgebaard en dag na dag voelden we de kracht van zijn aanwezigheid afnemen. Het was de eerste keer dat een diep besef doordrong, dat het allemaal vele malen groter is dan de dagelijkse wereld die wij doorgaans ervaren. Wij zijn deel van een allesomvattende werkelijkheid, waaruit we voortkomen en weer terugkeren, ontstaan en weer ver(der)gaan. De geest, die onvergankelijk en ongeboren is, zoals de Boeddha ontdekte in Bodh-Gayā onder de bodhiboom in de vroege morgen bij het opkomen van de morgenster.

In het leven gaat het erom te worden wie we ten diepste zijn. Onze talenten ontplooien, die we hebben meegekregen bij onze geboorte. Wij dragen de  generaties die ons zijn voorgegaan in ons. We hebben niet alleen de genen van de vorige generaties geërfd, maar ook hun littekens en wonden overgedragen gekregen. Het is aan ons om hier iets mee te doen in ons eigen leven, eraan te werken, zodat aanvaarding en daardoor vergeving mogelijk wordt. Daarvoor is het nodig om in de stilte naar binnen te gaan en te luisteren naar wat gezegd wil worden. Te zitten op het kussen en het zelf te onderzoeken. Introspectie doen, moedigde Teh Cheng altijd aan. Openstaan voor onze drijfveren, denkpatronen en projecties, maar zeker ook openstaan voor onze pijn, woede en verdriet en die te omarmen. Dat voedt het mededogen met onszelf en de ander. Dan zijn we in staat de ander, ook de generaties voor ons, wezenlijk te zien en te vergeven. We vervallen dan niet meer in reactief gedrag of zelfbeklag, maar zijn in staat het groter te zien en daarmee te ontkomen aan ‘egocentrische bevangenheid’. Onze emoties zijn in essentie leeg, ze ontstaan  door de idee van een zelf en het denken van het ego, maar we zijn niet ons denken en voelen, het is groter.

Het leven is een groot mysterie en een wonder. Dat ervaar je vooral bij een pasgeboren baby. Zo’n piepklein kindje met wijze glanzende ogen alsof ze ons vanuit een andere wereld aankijken, iets weten wat wij vergeten zijn, volkomen volmaakt, open en ontvankelijk. Wij zijn ook zo’n baby geweest maar zijn die onbevangenheid in de loop van ons leven kwijtgeraakt. Wij hebben deuken en beschadigingen opgelopen. ‘Wij zijn gewonde en geschonden mensen’. Onze ware natuur, die aanvankelijk aan de oppervlakte lag, is ondergesneeuwd geraakt onder de ballast van wat het leven met ons heeft gedaan en wat wijzelf hebben aangericht vanwege onze egocentrische bevangenheid.

We doen er vaak alles aan om onze onverwerkte emoties eronder te houden. We trekken muren op, doen ons anders voor dan we zijn, zijn afstandelijk of gedragen ons juist als grappenmaker. Het zijn overlevingsstrategieën om de woede, de pijn, de angst en het verdriet die daaronder liggen niet te hoeven voelen. “Feeding your demons”, moedigt de Tibetaanse lama Tsultrim Allione ons aan[1]. Ga ermee zitten en: “Verwelkom en omarm de woede en voel de pijn die onder of achter die emoties liggen en het gaat smelten”, steeds meer smelten, waardoor de woede en angst transformeren…in liefde en compassie.

Dat is de kern van onze beoefening. Dan kunnen we worden wie we ten diepste zijn, trouw zijn aan onze ware natuur. Dan kunnen we onze ouders en overige familieleden aanvaarden om wie ze waren, waardoor we onszelf kunnen aanvaarden met alle gebrokenheid die er bijhoort, want: wij zijn onze ouders. Dan, zegt Thomas Merton[2]: “is communicatie op het diepste niveau mogelijk en openbaart zich een verbondenheid (ik voeg eraan toe, over de generaties heen) die wezenlijk en woordloos is, voorbij de woorden, voorbij spreken en voorbij concepten en voorstellingen. We ontdekken dan niet een nieuwe eenheid, maar een eenheid, die al bestaat. Beste medebroeders: we zijn al één, voegt hij eraan toe. We denken alleen dat we dat niet zijn. We moeten deze oorspronkelijke eenheid herontdekken. Wat we moeten worden is wat we al zijn.” We zijn onze voorouders!

Ik besluit met een tekst ‘Het licht in ons’ van Marianne Williamson uit haar boek ‘A return to love’. De kern van de tekst wil zeggen dat als ik mezelf bevrijd van woede, twijfel en angst, ik jou ook help je woede en angst te overwinnen. Toen Mandela in 1994 president van Zuid-Afrika werd, gebruikte hij in zijn aanvaardingsrede een tekstfragment uit dit boek. Mandela had tijdens het apartheidsregime van Zuid-Afrika 25 jaar gevangen gezeten waarvan 18 jaar op Robbeneiland. Toen hem bij zijn vrijlating werd gevraagd, of hij haat voelde naar de machthebbers, antwoordde hij: “als ik de haat met me mee naar buiten zou nemen, dan zou ik mezelf nog steeds gevangen houden’. We creëren onze eigen gevangenis als we blijven vasthouden aan het verleden, aan wat er ooit misging in ons leven. We kunnen het achter ons laten door te aanvaarden wat is en daardoor te vergeven.

“Onze diepste angst is niet dat we niet goed genoeg zijn.
Onze diepste angst is dat we onmetelijk krachtig zijn.
Het is het licht in ons en niet de duisternis
die ons het meeste angst aanjaagt. Wij vragen ons af:
‘Wie ben ik wel om briljant, mooi, getalenteerd, of fantastisch te zijn?’
Wie ben je eigenlijk om dat niet te zijn?

Je bent een kind van God.
Je kleiner maken dient de wereld niet.
Er is niets verhevens aan om bescheiden te zijn en je kleiner voor te doen,
opdat anderen zich niet onzeker hoeven te voelen bij jou.

We zijn bestemd om te stralen zoals kinderen dat doen.
We zijn geboren om Gods glorie, die in ons is, ruimte te geven.
Die glorie is in ieder mens!

En als wij ons licht laten schijnen,
geven we hiermee anderen onbewust toestemming
om hetzelfde te doen.

Als wij bevrijd zijn van onze angst,
zal onze aanwezigheid
automatisch anderen bevrijden.
Laat je licht schijnen…”

Je bent al een boeddha, je bent al ontwaakt!

[1] Lama Tsultrim Allione. Feeding Your Demons, YouTube.
[2] Thomas Merton maakte in 1968 een rondreis in zuidoost Azië en hield in oktober 1968 in Calcutta tijdens een congres voor monniken uit oost en west een lezing ‘Worden wat we zijn’. Twee maanden later is hij overleden.
Literatuur:
Thomas Merton. Worden wat we zijn. Lezing, Calcutta 1968. Vertaling Ronald Hermsen.
Marianne Williamson. Terugkeer naar liefde. 2018.
Tekst Elsbeth Wolf.
Bron: Zitten in verbondenheid-4 juni 2023. https://mahakarunachan.nl/we-zijn-al-een/

Categorie: Boeddhisme, Columns, Geluk Tags: geboorte, lama Tsultrim Allione, Marianne Williamson, mysterie, nelson mandela, talenten, Teh Cheng, Ton Lathouwers, voorouders, wonder

Lees ook:

  1. Dick – Leven & laten leven
  2. Over Theologie 38: Dommamismen (II)
  3. Dick – Leegte die liefde is
  4. Guy – Stroombetreding (P. sotapatti)

Elke dag het BD in je mailbox?

Elke dag sturen we je een overzicht van de nieuwste berichten op het Boeddhistisch Dagblad. Gratis.

Wanneer wil je het overzicht ontvangen?

Lees Interacties

Reacties

  1. Joost zegt

    6 juni 2023 om 08:13

    Prachtig, wat is dit een mooi begin deze dinsdagochtend na het lezen van deze tekst..

Primaire Sidebar

Door:

gastauteur

diverse schrijvers 
Alle artikelen »

Agenda

  • Agenda
  • Geef je activiteit door
  • Locaties
  • Overzicht op kaart

Ochtend- of avondeditie

Ochtend- of avondeditie ontvangen

Abonneer je

Elke dag gratis een overzicht van de berichten op het Boeddhistisch Dagblad in je mailbox.
Inschrijven »

Agenda

14 sep
Tao en geluk; vijf bijeenkomsten
14 sep 23
22 sep
Retraite: natuur en meditatie
22 sep 23
23 sep
Teaching over Bodhicitta, het actieve mededogen
23 sep 23
23 sep
De Vijf krachten en de Dood
23 sep 23
24 sep
Meditatiedag: handleiding voor creatieve meditatie
24 sep 23
  • bekijk de agenda
  • De werkplaats

    De werkplaats.

    Boeddhistische kunstenaars

    Artikelen en beschrijvingen van en over het werk van boeddhistische kunstenaars. Lezers/kunstenaars kunnen zich ook aanmelden met hun eigen werk.
    lees meer »

    Pakhuis van Verlangen

    In het Boeddhistisch pakhuis van verlangen blijven sommige teksten nog een tijdje op de leestafel liggen.

    De taal van het lijden  (deel 1 van 3)

    gastauteur - 20 september 2023

    De taal welke zich op verschillende momenten in ons leven aan ons openbaart, meestal in de vorm van verlies, pijn en verdriet, het diep begrijpen ervan, te leren het lijden te omarmen, er ruimte voor te creëren, zodat het uiteindelijk los kan komen.  Leren één te worden met de ontvouwing van het leven en het ontdekken, blootleggen en hervinden van deze nobele waarheid. Hoewel dit vaak een erg zware taak lijkt, en voor velen van ons te moeilijk om zelfs maar over na te denken, ligt er binnen dit proces van herkennen en het omarmen van lijden, een ontvouwen van kalmte, vreugde, vrede en harmonie met onszelf en de wereld om ons heen. Elke keer dat we dichter bij deze ontvouwing komen, tillen we een klein stukje van de sluier op die ons ware wezen omhult.

    Taigu – Tibetaans bijgeloof op gespannen voet met anatman

    Taigu - 19 september 2023

    Het geloof dat Tibetaanse boeddhisten vertegenwoordigen in de zielsverhuizing van de dertiende naar de veertiende Dalai Lama, en bij diens overlijden naar de vijftiende, onderstreept nog eens de ondoorzichtige magie waarvan het Tibetaanse boeddhisme is doortrokken. Je zou het een scepticus niet kwalijk kunnen nemen, wanneer deze de conclusie trekt dat bij de overgang van de ene op de andere Dalai Lama een loopje wordt genomen met het leerstuk van anatman, een van de klassieke hoekstenen van het boeddhisme.

    Ardan, van zenleraar tot brugwachter – ‘Je opent de brug en je sluit ‘m weer. Bijna zen.’

    Ardan - 11 september 2023

    'Ik wil mezelf niet opzadelen met titels. En bovendien zei me de titel 'zenleraar' niet zoveel. Was ik nu anders geworden? Kon ik nu beter mensen begeleiden dan daarvoor? Het klopte voor mij niet. Datgene wat mij het meest gebracht had, namelijk die vrije vrouw/man zonder titel liep nu met een titel rond. En dat beviel me niks.'

    Pseudo-Cicero, pseudo-troost?

    Erik Hoogcarspel - 11 september 2023

    Cicero voert in zijn epistel aan dat we niet overmatig moeten rouwen om de dood van een geliefde, omdat er bij de dood voor de geliefde zelf weinig verloren gaat. Het leven is nu eenmaal niets dan ellende. Als je de pech hebt geboren te zijn geworden, kun je maar beter gauw dood zijn. Je hoeft ook niet oud te worden om te slagen in het leven.

    Wat loert daar in de duisternis?

    Kees Moerbeek - 10 september 2023

    Eeuwenlang zwierven ze in de bergen, de bossen, de velden, in de rivieren en langs de kust en joegen de Japanners de stuipen op het lijf of belaagden ze. Ze zijn ook nu niet weg te denken, de yokai.

    Meer onder 'pakhuis van verlangen'

    Footer

    Boeddhistisch Dagblad

    over ons

    Recente berichten

    • B’eter – Risotto met paprika, courgette en paddenstoelen.
    • Kleefkracht
    • Het ene bewustzijn is het andere (niet)
    • Het jaar 2023 – dag 245 – benenwagen
    • Het BD en het grote driedaagse onderhoud

    Reageren

    We vinden het geweldig om reacties op berichten te krijgen en op die manier in contact te komen met lezers, maar wat staan we wel en niet toe op de site?

    Over het BD

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten.
    Lees ons colofon.

    Zie ook

    • Contact
    • Over ons
    • Columns
    • Reageren op de krantensite

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten. Lees ons colofon.