Zo maar begin ik te schrijven. Mijn vingers gaan over de toetsen en drukken er af en toe een paar in. Tekens waarvan wij hebben afgesproken dat het letters zijn; letters die woorden vormen; woorden die een zin vormen; zinnen die een geschrift vormen dat we column, blog boek, of wat dan ook noemen.
Spelen met taal, kunnen spelen met taal, nog kunnen spelen met taal is een geschenk. Een geschenk waar ik doorlopend dankbaar voor ben. De laatste tijd vormen de woorden niet meer zo makkelijk zinnen, laat staan een column. Dat komt door de medicatie die mijn behandelend arts heeft voorgeschreven. Deze medicatie werkt een bepaald aantal maanden; als die voorbij zijn nemen de uitzaaiingen meestal weer toe.
Omdat te voorkomen is er een ander medicijn dat een paar maanden langer werkt, maar waardoor de kwaliteit van leven verder beperkt wordt en mijn cognitief vermogen nog verder wordt aangetast waardoor ik waarschijnlijk niet meer kan schrijven en nog vermoeider ben dan nu al het geval is.
Wil ik zover wel gaan? Wil ik op die manier verder leven? Overwegingen voor de komende maand voor het gesprek dat ik begin volgende maand met de behandelend arts heb. Hoe is de situatie dan? Is het rustig in mijn lijf of zijn de uitzaaiingen gegroeid? De paniek die er vroeger was als het laatste het geval is, is er niet meer. Natuurlijk kijken we vol spanning naar de uitslagen. Op dat moment kijken we hoe we er mee omgaan. We leven in het moment zoals dat zo heet. Ongeneeslijk ziek zijn leert je dat heel goed en dat is mooi meegenomen.
Ondertussen gaat het leven gewoon door en heb ik veel afspraken in mijn agenda staan. Afspraken die veelal te maken hebben met het vrijwilligerswerk dat ik doe met (ex)gedetineerden en mensen in tbs-klinieken. Zo had ik nooit kunnen denken dat ik een lezing over dankbaarheid ga geven aan een groep gedetineerden of op uitnodiging kerstavond in een tbs-kliniek zou doorbrengen.
Met de vier ex-gedetineerden waarmee ik nog contact heb gaat het van slecht tot goed waarvan het schrijnendste geval een man van vijfenzestig is die sinds zijn vrijlating vorig jaar december een jaar lang heeft rondgezworven en nu op een camping in een kleine, nauwelijks te verwarmen, caravan woont …
Er is een heel mooi boek verschenen, Gevangenispost*, waarin 10 schrijvers van binnen (gedetineerden) en 10 schrijvers van buiten met elkaar corresponderen. Over en weer inspireerden zij elkaar en schreven nieuw werk. Een caleidoscoop aan verhalen en gedichten over thema’s als goed en kwaad, ouders, liefde, kinderen, kansen, geluk, weemoed, schuld, verlangen, geweld, angst en moed.
Een tekst uit het boek geschreven door gedetineerde Mo:
Vrijheid
Vrijheid maakt niet gelukkig
Steeds meer vrijheid maar nooit genoeg
Zoveel vrijheid maar toch mislukt
Vrijheid stak me in mijn rug
Nu bevrijd van vrijheid
wil ik het ook niet meer terug
*Gevangenispost is een uitgave van Stichting Blocknotes en uitgeverij De Geus, 2022
