Diep in het melkwegstelsel bestaat een enorme stofwolk die door de NASA wetenschappers Carina Nebula wordt genoemd. Dankzij de James Webb Space Telescoop, die prachtige foto’s naar de aarde stuurde, weten we dat dit een plek is waar nieuwe sterren worden geboren. Volgens mij moet dit een magische omgeving zijn.
Dagelijks vraag ik mijzelf af, zou dit nu een plek kunnen zijn waar mijn energie naar toe gaat als ik slaap. Als mijn bewustzijn even helemaal uit staat. Even terug naar een omgeving waar bijvoorbeeld een Medicijn Boeddha kan wonen. Een Boeddha die zich ontfermt over voelende wezens die qua gezondheid niet helemaal fit meer zijn. Voor mij is dit een geruststellende gedachte en als thangka hangt de blauwe Boeddha prominent in de woonkamer.
En ineens was er de rouwkaart met een foto van de kosmische kraamkamer. De mensen die mij het boeddhisme leerden, hadden besloten om samen dit leven te beëindigen.
Vorige maand kreeg ik een telefoontje waarin mijn oude leraar kalm en rustig vertelde dat een ongeneeslijke ziekte hen beide had getroffen. Beide hadden besloten om samen, nu ze nog een heldere geest hadden, hun leven te beëindigen.
Tijdens de laatste bijeenkomst over liefdevolle vriendelijkheid in de dagelijkse praktijk was natuurlijk ook de dood een onderdeel van de cursus. Via rollenspelen werden we weer geconfronteerd met de dood die toch echt bij het leven hoort, niet wetende dat onze leraren een jaar later zouden kiezen voor euthanasie. Het werd een onwerkelijke maand, met research over de euthanasiewet, de visie van ziekenhuizen, meningen van familieleden en van sangha genoten. Was het verlaten van het leven niet veel te snel en te kort door de bocht?
Voor mij was de afgelopen maand buitengewoon leerzaam, en toch toen de foto van de sterrennevel door de bus viel werd het bittere werkelijkheid. Twee oprechte mensen die ruim twintig jaar boeddhistische lessen hadden gegeven zijn er niet meer. Wat ben ik trots dat ik jaren geleden mijn toevlucht tot de drie juwelen bij hun heb gedaan.
Deze week doe ik samen met mijn vrouw een lichtofferande voor Alex de Haan en Janny de Boer, en kijk ik wat vaker naar de sterrenhemel boven mij. Wat fijn dat er iets is ver weg van ons waar magische momenten geboren worden. En waar wij mensen geen invloed op hebben.
