Het jaar 2019 – dag 65 – terugtreden

Misschien dat alleen enkele doorgewinterde hardcore boeddhistische beoefenaars en/of psychiaters begrijpen wat ik nu ga schrijven. Ik doe een poging het ook begrijpelijk te maken voor anderen. Mezelf incluis.

Het zelf, het ik, bestaat niet binnen het boeddhisme. ‘Ik’ ben dit aan het schrijven, anders wordt het een zootje, een zot zonder ego, klaar voor een inrichting, dus ik creëer voor het gemak een bestaande ik die een handeling verricht, maar als ik ga zoeken naar de echte ik zal ik die nergens vinden. Dat is niet erg.

Sinds een week of twee heb ik het gevoel dat ik de dagelijkse ik aan het verlaten ben, er afstand van neem. Stel: mijn fysieke ik staat in de Kloosterhut, is goed zichtbaar voor eenieder. Dan is er een onzichtbare ik die uit de zichtbare ik in de Kloosterhut kruipt en langzaam wegloopt van de zichtbare ik. Met als gevolg dat de zichtbare ik afkalft maar de wegkruipende ik niet voller wordt door de dingen die vrijkomen. Ik heb het gevoel alsof ik mezelf aan het verlaten ben. Ik heb gekke dingen meegemaakt in de boeddhistische beoefening, maar dit is wel heel bijzonder. Een verdwijnend illusoir ik, een leeglopend Michelinmannetje: is dat de boeddhistische verlichting?

Ik vertelde het verschijnsel aan een boeddhistische vriendin, ze vond het niet vreemd. Het lijkt wel of je aan het sterven bent, zei ze, dat zintuigen en zo je verlaten. Ja, sterven doen we elke dag een beetje, antwoordde ik, een Monuta cliché citerend.

Daarop besloot ik de resetknop in te drukken, nam afscheid van iemand die ongeveer drie weken geleden ongevraagd en ongewild mijn leven binnendrong – ‘om iets te leren van het boeddhisme’- na 20 jaar niks van zich te laten horen en ouderwetse herinneringen van toen begon op te halen terwijl ik in het alledaagse heden probeer te leven. Dat luchtte erg op,  het kleine voertuig staat al veel minder in de achteruit  en het fysieke ik is gestopt met afbrokkelen.

Dat was het, lezers.

Moedig voorwaarts, zei Reve.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of er kruipt een poes op je hoofd.