Net toen ik de straat over wilde steken gebeurde het. Het duurde maar een paar seconden maar het was prachtig om te zien. Een jonge man op een oude zwarte fiets, zo’n fiets die niemand wil stelen, en achterop de bagagedrager een jonge meid.
Columns
De innerlijke kracht is verloren gegaan
De natuurramp op de Filippijnen raakte het hart van de mensen en activeerde de sterkste innerlijke krachten van de mens: zijn medemenselijkheid en liefde voor de mens in nood. Die energie kon ongeremd stromen zonder bureaucratische protocollen.
De hond en de gebedsvlaggetjes
…
De zenleraar, kapotte knieën en weemoed
Ja, je eigen hart leren kennen in zo’n situatie is een bar traject afleggen, net zo bar als Mustang doorkruisen na drie uur ’s middags. Er is niets meer om op te houden. Je kunt alleen je verkreukeldheid aanvaarden en blij zijn dat er iemand is die om je geeft.
Een tuinierende boeddhist en de vermaledijde snoeischaar
Na al die jaren van zitten ben ik nog steeds in staat om voor mij ongewenste mensen uit mijn leven te snoeien. De Boeddha zegt zelf dat je niet met iedereen bevriend hoeft te zijn, leg ik anderen dan uit die moeilijk op mijn snoeiactie reageren.
Oude en nieuwe practice in Nepal
Ach, zei hij, dat bedoel ik nou als ik zeg dat er nog veel te doen is om de oude en traditionele opvattingen om te buigen. Die hel, zo plastisch afgebeeld op het levenswiel, is geen hiernamaals of overgangsfase, die maken we zelf, in dit leven.
Van zen naar zending, een franciscaanse impuls
Je beoefening is oefening voor het leven, niet alleen voor het kussen. Als je voldoende op streek bent met je eigen bevrijding dan kun je er werk van gaan maken om anderen te bevrijden. Deze beide gaan uiteindelijk hand in hand. Jouw individuele bevrijding zal nooit compleet zijn zolang niet alle anderen bevrijd zijn. Je bevrijdt jezelf eerst echt in de ander.
Het sprookjesbos van Shakyamuni
Het gevaar dat schuilgaat in het reduceren van iets vreemds tot iets wat wij herkennen, is dat van een zekere verdorring, van een verlies van betekenis. Steeds vaker dringt zich de vraag aan mij op of wij de Dharma niet veel meer moeten eren met onze eigen creativiteit.
Mijn kop is een cafetaria of een goed gevuld magazijn of een krankzinnigengesticht of gewoon een hoofd
Opeens ben ik me er van bewust, mijn gedachten, wensen en verlangens tollen door m’n kop. Toch ben ik in rust, neem waar wat er gebeurt. Op een kalme wijze. Ten minste, dat verbeeld ik me. Dat mediteren levert toch wel wat op. Oeps. Mu.
Edel Maex: Reality check
Getuigen van Prajnaparamita is handelen. Het is niet iets heel bijzonders doen. Het vraagt niet om heldendaden, meestal toch niet. Het drukt zich uit nu op deze plek. Dat maakt het meestal heel banaal.
