Leven in Thailand – vies verhaaltje

Het huisje moet hoognodig eens grondig gepoetst worden, maar we zijn behoorlijk druk met de voorbereidingen voor de komst van het paardje. Er moesten 30 betonnen paaltjes in de knoertharde grond gezet worden, waaraan lange bamboes als hekwerk zijn vastgemaakt. Sommige planten en bomen moesten worden verplaatst. En we gaan iedere middag naar Suriya toe zodat we als het eindelijk zo ver is weten hoe we met elkaar om moeten gaan. Dat moet dan allemaal naast de gewone dagelijkse klussen in de tuin, voor FERC en voor 2Xplain. De grote schoonmaak moest dus maar even wachten totdat Suriya er is.

Maar ja….toen Mieke vanmorgen yoga aan het doen was in het gastenhuisje en ik even iets uit onze kamer moest pakken rook ik het. En toen ik een uurtje later door de kamer naar de wc liep rook ik het weer. Ik hoopte heel erg dat het niet was wat ik dacht en dat het wel weg zou trekken. Helaas. Weer een half uurtje later moest Mieke even binnen zijn en toen ze weer naar buiten kwam bevestigde ze luid en duidelijk wat ik liever niet wilde horen: “er hangt een lijklucht binnen.”

Hoewel ook lijkluchten uiteindelijk wel verdwijnen, zoals we uit ervaring weten als de honden weer eens lekker door een kadaver, liefst van een vis, hebben liggen draaien, leek ons het vooruitzicht van één of meer nachten in een stinkende kamer genoeg reden om handelend op te treden. Mieke had al een inspectie van de vloer gedaan en daarbij niets ontbindends aangetroffen. Het was nu duidelijk dat een en ander groots moest worden aangepakt. Alles wat los op de vloer stond moest eruit. Het voordeel van wonen op 20 vierkante meter is dat er niet al te veel in kan. De kratten met spullen die eerst onder het bed stonden hadden we na het bezoek van de spugende cobra al op de vliering gezet, om het voor slangen iets minder aantrekkelijk te maken. Dus met een kwartiertje stond alles op het terras. Ook nu was er geen lijk te bekennen. Maar de stank bleef.

Het leek ook wel of het bij de grond minder stonk dan op neushoogte. Dus moest het werkblad waar de nodige paperassen, boeken en andere spullen die eigenlijk in een kast hoorden lagen opgestapeld, ook maar eens worden doorgespit. Zoals altijd kon een deel van de papieren in de prullenbak; andere spullen konden op hun plaats, het werkblad werd overzichtelijk, maar de oorzaak van de stank was nog steeds niet gevonden.

Nouja, ik kan de spanning nog een tijdje blijven opvoeren, maar uiteindelijk vonden we het lijk heel oneerbiedig onder het huisaltaartje. Er lag een tamelijk dode slang en het licht reflecteerde mooi op de borrelende en gistende wond waaraan het beest vermoedelijk was bezweken. Er lagen ook wat kapotte schalen van gecko- of toekeh-eitjes. De meest aannemelijke theorie die we konden bedenken was dat de slang op zoek was naar versnaperingen, de eieren wilde verorberen en gegrepen is door een toekeh die daar niet van gediend was. En als een toekeh hapt, laat hij niet meer los. Met zijn kaken zet hij een klem en vervolgens wacht hij geduldig af tot de prooi het loodje legt.

Het was trouwens niet “onze” toekeh die deze moord op zijn geweten heeft. In een eerdere blog heb ik al verteld dat hij behoorlijk was toegetakeld door een indringer. Hij leek weer wat op te knappen maar zocht opnieuw de confrontatie op en kwam daar nog zwaarder gewond uit. We zagen hem een tijdje niet, totdat hij een paar dagen achter elkaar overdag het terras op kwam. Meelwormen hoefde hij niet, water drinken deed hij wel. Nadat hij weer een paar dagen weg was gebleven en we (alweer) dachten dat hij nu toch wel dood zou zijn, kwam hij weer tevoorschijn. Maar een uur later was het echt gebeurd. We hadden net een boompje verplaatst en wat bananenblad geplukt om als placemat te gebruiken. Onze toekeh is nu waarschijnlijk de eerste wilde toekeh die in een lijkwade van bananenblad officieel is begraven. We willen onszelf graag laten geloven dat hij speciaal naar ons toe is gekomen om dood te gaan, zodat we niet in onzekerheid over zijn lot achterblijven.

Met de nieuwe toekeh hebben we natuurlijk nog wel wat moeite, na wat hij de onze heeft aangedaan. Met het killen van een slang heeft hij wel wat krediet verworven, alhoewel we graag hadden gezien dat hij dat buiten had gedaan. Vanmiddag hebben we toch maar een schaaltje meelwormen voor hem neergezet. We zijn vergevingsgezind.