Chef keek gisteravond naar een documentaire over een school in Katwijk. ‘De Verrekijker’ probeert een normale basisschool te zijn maar alle leerlingen zijn kinderen van uitgeprocedeerde asielzoekers en kunnen elk moment het land uit worden gezet. De leerkrachten proberen er alles aan te doen om in deze inktzwarte wanhopige omgeving de kinderen een zo normaal mogelijk leven te bieden. Sinterklaas wordt gevierd, ze hebben vakantie, ze spelen en ze leren. Ze kijken naar een film over Anne Frank en lezen haar verhaal voor uit een boek. Er wordt gelachen en er is solidariteit.
De leerlingen en hun onderwijzers hebben het zwaar. Ze weten van tevoren nooit hoe de klas er de volgende dag uit zal zien. Is er één kind opgehaald, vier, vijf? Een juf noemt een naam van een kind dat weg blijft en pakt haar gitaar om een vergeet-mij-niet-liedje te zingen. Ze huilt.
In het klaslokaal hangt een bord met ‘vergeet mij nietjes’. Foto’s van kinderen met hun namen erbij- die uit zijn gezet of ondergedoken en zich schuilhouden in een kamer waar ze nooit uit komen. Er is geen ruimte meer op het bord. De foto van een klein, lief meisje past er nog net op. Er worden twee nieuwe borden opgehangen, ze zijn zo weer vol. De kinderen kijken recht in de lens, hebben vreemde namen, ze zijn weg. Ze zwerven ergens op de wereld.
Je voelt de onmacht van de leerkrachten, de directeur, als weer een kind niet op komt dagen nadat de politie op de deur van zijn verblijf bonkte in de vroege ochtend. Chef moet denken aan een tijd erg lang geleden, toen er ook zoveel lege plaatsen in klaslokalen waren omdat zware laarzen dreunden op trappen en kinderen met hun ouders af werden gevoerd. De kinderen in de Verrekijker kennen dat verhaal uit dat boek waarin ze lazen.
Het ontroerende is dat de leerkrachten moedig blijven. Ze willen de kinderen een veilige haven bieden. Alleen hun zwijgende gezichten, een traan, even afgezonderd tot rust komen zijn tekenen van het leed dat ze dagelijks ervaren.
Vergeet mij niet.
Sjoerd zegt
Een christelijke cultuur in dit land???
“De kinderen, laat ze tot mij komen! ”
Zelfs al is het verhaal volledig verzonnen, dan zou dit toch het kompas voor onze cultuur in Nederland moeten zijn!
Nu rest ons de schaamte in dit land van “tulpen en molens”!
Vanessa zegt
Hier word ik even heel stil van. De vergelijking met die andere gitzwarte tijd is treffend. Hieruit blijkt weer eens de onmacht van de mens om te leren van het verleden.