Het jaar 2018 – de tweehonderdenvijfennegentigste dag – beertje

Ik word tegenwoordig bijna nooit meer uitgenodigd op feestjes en familiebijeenkomsten omdat mensen- meestal vrouwen, mijn betogen over het recht van vrouwen om op te staan tegen mannelijk geweld in vele vormen, het zat zijn om naar mij te luisteren. Ze kijken mij meewarig aan als ik het voor die slachtoffers opneem. Mijn vriendinnen, goed opgeleide vrouwen, zeggen die hele #metoo stroming een beetje zat te zijn en mij ook, als verdediger van de vrouwen in nood. Het valt niet mee om zelfverklaard wereldverbeteraar te zijn.

Noodgedwongen breng ik mijn vrije leven door voor de kijkkast in de hoop daar verstrooiing te vinden en de eenzaamheid buiten te sluiten. Zo ook gisteravond toen er potverdorie een Belgische en al heel lang in de VS wonende psychologe en relatatieverbeteraar in de kijkkast verscheen. Ze schrijft boeken en laat mensen meeluisteren via podcast als ze andere mensen met relatieproblemen behandelt. Zodat je straks allemaal gelijksoortige mannen en vrouwen hebt in de samenleving, die allemaal hetzelfde denken en papagaaien. De expert voorspelde dat 2019 het jaar van de man wordt, dat jonge mannen leren hoe ze zich moeten gedragen, spreken en handelen ten opzichte van vrouwen. Zeg maar de mannenemancipatie.

Ik ben blij met Het Jaar Van De Man, want ik ben een watje. De moeder van mijn kinderen noemde mij Beertje- mij een man van meer dan honderd kilo en armen als kabeltouwen. Iedereen noemt mij Joop, nooit meneer of man. Hé man. Een vriendin noemt mij een vrouwman. Een vrouw op straat wurgde mij bijna- ik droeg toen nog stropdassen, omdat ik haar te hulp schoot toen haar vriend haar onvriendelijk bejegende. Ik heb rare vrienden, die je ook als manvrouwen zou kunnen beschouwen. Zacht als boter. Zoals Jaap, een gestudeerd man die altijd depressief was omdat hij geen postbode was geworden die van het doen en laten van de medeburgers op de hoogte was door het bezorgen van doodsberichten, geboortekaartjes en fiscale brieven. Zelfs in de natuur zat het Jaap tegen. Tijdens een lange- te lange wandeling deponeerde Jaap een bolus in zijn broek die in het begin nog wel een aangename warmte gaf maar allengs afkoelde zodat Jaap, eenmaal thuisgekomen, met kleren en al onder de douche stapte. Zijn vrouw keek er niet van op. Ik ken een vriend die door zijn vrouw in de kast wordt opgesloten als hij haar tegenspreekt. Een andere vriend verstopt zich in een tuinhuisje achter in de tuin, om uit handen van zijn vrouw te blijven, die ze niet thuis kon houden. Ik kus mijn manvrienden en zij mij. We zijn knuffelaars. Ik heb nog nooit iemand neergeslagen, heb wel littekens in mijn nek na gestoken te zijn met een afgebroken bierglas. Ook mijn neus staat uit het lood omdat ik mij nooit tegen geweld verweerde. Ik ken een man- de hoofdredacteur van de krant waar ik werkte, die tijdens het betreden van de grote redactiezaal een vrouw journaliste die voorover gebukt stond aan een desk een tik op de billen gaf, zij zich omdraaide en hem een nog forsere tik tegen het hoofd gaf. De hoofdredacteur spoedde zich naar zijn kamer en er werd nooit meer over gesproken. Formeel had de redactiegemeenschap het recht het vertrouwen in hem op te zeggen en hem weg te sturen. Maar dat gebeurde niet. Het waren watjes. Tegenwoordig zou hij onder de bruggen slapen.

Ik zal blij zijn als 2019 inderdaad het Jaar Van De Man wordt, misschien heb ik daar iets aan om mijzelf te hervormen. Een man te worden volgens de modellen van deze psychologe. Misschien begin ik ook wel een #metoobeweging, de #MeTooMan. Om kort te gaan: mijn avond was gisteren totaal verziekt door de deskundige in de kijkkast. Ik herkende mij helemaal niet in haar profiel van de huidige en toekomstige man. Ik, Beertje.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas.