Een winterdekbed op het bed, zo eind maart, het kan vriezen of dooien immers. Is het voorzichtigheid? Moedeloosheid? De hoop en moed opgeven, nu de maatschappij, de wereld verandert in een grote militaire kazerne? Het dekbed houdt warmte vast, maar biedt geen bescherming. Ja, tegen een muggenbeet.
Buiten loopt een jonge moeder met haar kindje in een kinderwagen. Het schijnt dat moederliefde pas ontstaat in het laatste deel van het geboortekanaal als de baby dat passeert.
Iedereen heeft een moeder, ook de tirannen onder ons, meestal mannen. Zij hebben geen geboortekanaal maar zouden toch van anderen kunnen houden. Dat geeft hoop, zo liggend onder mijn winterdekbed. Hopeloze hoop, besef ik.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Wouter ter Braake zegt
De man vleit neder
Voelt teder het warme bed
Van moeders liefde