De vaas op mijn vensterbank is van een dode jonge man. Zijn vader vond hem hangend in het trapportaal in zijn woning, toen hij op zijn verjaardag niet op zijn werk verscheen. De jonge man werd die dag eenentwintig en besloot niet langer te willen leven. Waarom is niet goed duidelijk geworden. De jonge man had vrienden, een baan, wandelde veel met zijn vader en de hond, had een liefhebbende moeder, broers en zussen. En maakte een opgewekte indruk. Ik kreeg de veelkleurige stenen vaas van zijn vader. Als herinnering aan zijn zoon.
Ik denk regelmatig aan de jonge man en deze dagen nog meer vanwege de discussie over het levenseindepoeder van de Coöperatie Laatste Wil. Zelf vind ik het van amateurisme getuigen als je als coöperatie denkt dat het mogelijk is de samenstelling van het middel geheim te kunnen houden en na een half jaar lidmaatschap het lid de naam van het poeder te kunnen noemen. Moet zo’n lid dan een geheimhoudingsverklaring tekenen waarin hij belooft de naam van het middel nooit aan anderen bekend te zullen maken? Of gaat hij kwistig uitdelen? Hoe naïef kan je zijn. Wat de coöperatie wel heeft bereikt is dat de discussie over een zelfgekozen dood in eigen regie weer op gang gekomen is.
Als politieverslaggever kwam ik ze regelmatig tegen, mensen die zich verhangen hadden, voor de trein gegooid of in het water gereden. Of van een flat gesprongen. Het zijn beelden om niet te vergeten. Ik begrijp het verzet dan ook niet tegen het legaal maken van een middel dat mensen de mogelijkheid biedt om op een humane wijze een eind te maken aan hun leven. Je kiest er niet voor om geboren te worden, maar een keus om er een einde aan te maken wordt niet gerespecteerd.
Ik hou met duizend kilo van het leven, geniet er elke dag van, met al zijn ups en downs. Ik wens iedereen het leven toe. Ik wens ook iedereen het zelfbeschikkingsrecht toe.
De vaas van de jonge man staat op de vensterbank, soms in het zonlicht, dan weer in de schemer van de avond. Zoals het leven zelf.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten.
Gerard Schoemaker zegt
Ik moet denken aan een film waarin een man opzoek moet naar heroïne als ultieme pijnstiller voor zijn doodzieke vader en door een ervaren agent op het spoor van een heroïne gebruikster wordt gezet waarna zich iets moois ontspint tussen de vader en de gebruikster. Maar het ging mij om de middelen die op veel straathoeken verkrijgbaar zijn en een stuk prettiger zijn dan allerhande maas in de wet rommel als conserveermiddelen. Als je je einde zelf in de hand wilt hebben waarom dan zo nodig binnen de wet?
G.J. Smeets zegt
Ik snap je overweging ”Als je je einde zelf in de hand wilt hebben waarom dan zo nodig binnen de wet?”
Hoe je het ook wendt of keert: productie, handel en gebruik van potentieel levensgevaarlijke spullen kan maar beter binnen het kader van wet en wethandhaving gebeuren. Zoals bij tabak, alcohol, vuurwerk, vuurwapens, auto’s, medicijnen, etc.. Waarom dan niet bij een pil of poeder om je leven desgewenst te beëindigen?
Poldermick zegt
Bravo Joop !
Niet alleen voor dit hartroerende artikel,
maar ook voor al die openhartige columns
elke dag weer.
Paul de Jager zegt
Mooie column!