Het Witte de With Center for Contemporary Art in Rotterdam heeft een onderzoek in gang gezet naar de naam van het instituut. Bij de oprichting in 1990 werd het vernoemd naar de straat en daarmee naar de bij koloniale uitbuiting betrokken Nederlandse admiraal Witte Corneliszoon de With (1599-1658). Het bestuur zegt zich bewust te zijn geworden ‘van een blinde vlek in onze geschiedenis als instituut, namelijk dat wij onder deze naam activiteiten ontplooien binnen een hedendaagse kunstpraktijk die een kritische houding vooropstelt.’
Wat 27 jaar geleden een neutrale naam leek, leidde deze zomer tot een openbare brief die de Rotterdamse kunstinstelling Witte de With anti-zwartheid verweet. Reden tot een radicale naamswijziging en afstand van een ‘roekeloze plunderaar’.
De Raad van Toezicht van Witte de With Center for Contemporary Art is tijdens zijn driemaandelijkse vergadering van 5 september 2017 unaniem overeengekomen om een wijziging aan te brengen in het deel van de naam van het instituut dat refereert aan de marineofficier Witte Corneliszoon de With (1599-1658).
Vanaf zijn 16e levensjaar maakte Witte Corneliszoon de With carrière binnen de Verenigde Oostindische Compagnie (VOC). Hij was een vechtersbaas en plunderaar en ligt in de Laurenskerk in Rotterdam begraven.
De Witte de Withstraat is voor mij een van de mooiste en leukste straten van Rotterdam. Als dagbladjournalist bracht ik vele uren door in het kunstenaars- en journalistencafé De Schouw. In die straat zaten ook kranten waar ik voor werkte. Op de hoek van de Witte de Withstraat is de spirituele winkel Mystiek gevestigd, waar ik de boeddhistische monnik ontmoette die mij op de middenweg bracht. In de kelder onder deze winkel woonde ik teachings bij van boeddhistische monniken met wie je erg kon lachen. Dat deed ik ook. De Bazar is er gevestigd, een oriëntaals restaurant waar je ook zo lekker thee kunt drinken. In het Witte de With Center for Contemporary Art centrum organiseerden Elisabeth ter Borg en ik enkele jaren geleden een eenmalige grootscheepse meditatie voor bezoekers van het centrum- onder het toeziend oog van tulku’s die er met honderden tegen de muren hingen, de foto’s dan. Het was een prachtig iets, dat ik nooit zal vergeten.
Nooit legde ik de associatie met de schurk Witte de With als ik in Mystiek een kop koffie dronk of met de tulku’s mediteerde. Zal de naam van de straat nu ook veranderd worden? Is het niet opmerkelijk dat een kunstcentrum in de WITTE de WITHstraat anti-zwartheid wordt verweten.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen.
p.klene zegt
Tja, de Witte de Wit is in Amsterdam een wat saaie straat in de buurt van de Kinkerstraat, ik fietste er vroeger altijd doorheen op weg naar school. Dat die Witte de Wit nu zo’n massamoordenaar als meer van zijn tijdgenoten genoemd worden, in de Oost was het blijkbaar toch de manier van leven die door de Heren Zeventien als profijtelijk werd beschouwd. Een wereldbeeld en tijdgeest die obstinate reacties van hedendaagse moraalridders oproept. Toch zijn we allemaal de nazaten van deze “helden” al heeft dat held zijn wel flink wat inflatie ondergaan. In elke familie zitten wel rotte appels maar moeten we meteen alle gedenkstenen en monumenten voorzien van verklarende bordjes dat de betrokkene eigenlijk vergeten dient te worden? Dit is dan pas echte geschiedvervalsing.
Moeten alle onverlaten die zich indertijd op leven van onze vereerde leraar de Boeddha gemunt hadden ook met naam en toenaam aan elke stupa worden gespijkerd? De stupa’s zouden vol hangen!!! En gelukkig, Boeddha heeft verschillende moordaanslagen overleefd……….en heel oud geworden ………..