Het jaar 2017 – de honderdenzevenendertigste dag – liefdevolle injectie

Ik ben in een ziekenhuis en kijk naar de rug van de medisch specialist, een jonge vrouw. Ze haalt spullen uit een rode ladekast: een injectiespuit, vloeistof, een pleister, een pen, een matje en nog meer. Heel bedachtzaam, teder bijna. Ze zegt niets, is met haar volle aandacht bij wat ze aan het doen is. Ze zet het bakje op tafel, met daarin de injectiespuit. Het pleister, de pen, een flesje ontsmettingsvloeistof, watten en gaasjes. Ze gaat de vloeistof injecteren in een schacht van mijn duim. Ik moet de duim buigen en strekken. Stop maar, zegt ze. Met de pen zet ze een kruisje op de duimhuid. Ik ga nu de naald inbrengen, zegt ze, alles wat we doen moeten we vooraf  aan de patiënt melden. Dat is goed, zeg ik. Als het pijn doet moet je het zeggen, zegt ze. Doe het maar, zeg ik. De lange naald verdwijnt in mijn duim, de injectiespuit zelf is dun en lang. De spullen op tafel gaan na de injectie het schaaltje in,  alsof ze de tafel afruimt na een gezellig etentje. Zo voelt het ook, zo teder, zo vol aandacht.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef,  de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij  corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord.