Nee, ik kan niet zeggen waar ik zondagmiddag was, noch met wie en ook de reden niet van mijn reis en het zijn daar. Daar gaat het ook niet om. Ik was er gelukkig, zeer gelukkig. Een maand lang heb ik naar die ontmoeting toegeleefd en toen ik zondagmorgen uit de mand stapte wist ik dat ik om half twee in de auto zou stappen en weg zou rijden. Vlakbij de bestemming overviel mij de zeventiger jaren sfeer, een sfeer van vrijheid, blijheid, ongedwongenheid op weg naar een nieuw zijn. Geen gevaar te duchten. Onbevangenheid. Binnen slurpte ik in een boeddhistische sfeer groene thee met gember en voelde een grote verwantschap met de anderen. Dat is wat ik te melden heb.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan.