Vandaag plaatsten we in het BD een bericht over een boeddhistische monnik in Birma die in zijn levensonderhoud voorzag door miljoenen metamfetamine pillen te verkopen, misschien wel te fabriceren, de politie is bezig dat uit hem te krijgen. Ik kan er niks aan doen, maar ik moest vreselijk lachen om het bericht. Nee, het is niet wat de Boeddha bedoelde met juist levensonderhoud, vermoed ik. En de monnik moet dat ook wel geweten hebben. Of trok deze man een oranje geel gewaad aan als dekmantel. Om niet in de kijkerd te lopen bij politiediensten? En zei hij de hele dag metta tegen aspirant afnemers, terwijl hij meta bedoelde. Meta als codewoord voor plezier, een pil. Zoals je vroeger coke dealers kon aantrekken door effe over een neusvleugel te aaien, jouw eigen neusvleugel welteverstaan.
Ik fantaseerde: Wat gebeurde er allemaal in dat klooster, is het een rovershol waar ook andere monniken zich bezig houden met drugshandel? Vergaderden ze? Hoe kwamen ze aan hun afnemers? Hoe gingen ze om met karma? En wat deden ze met de winst uit onderneming?
Ik vond het ook zo’n grappig bericht- en zeg nu gelijk sorry tegen drugsverslaafden en hun familie, omdat hieruit blijkt dat boeddhistische monniken ook maar gewone mensen zijn, met hun verlangens en (on)hebbelijkheden. Wij, in het Westen, buigen ons het eelt op de neus als we zo’n gewijde tegenkomen. Terwijl een paar duizend kilometer verderop metta meta wordt. En het geld binnenstroomt.
Overal en altijd en in alle beroepsgroepen zijn er mensen die buiten de pot piesen. Ik ken politiemensen die stelen en bedriegen, rechters en officieren van justitie die het niet zo nauw nemen met de waarheid, maar ook criminelen die hun leven een andere wending geven door uit misdaad verkregen inkomen te verdelen onder de behoeftigen in de maatschappij. Soms wordt meta echt metta. Dat maakt het leven volgens mij zo leuk.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan.
koen zegt
Het is inderdaad goed om kritisch te blijven.Onze eventuele achteloze volgzaamheid een spiegel voor te houden. Maar
de verleiding om tot een sarcasme of een intellectueel verpakt cynisme te vervallen, is wel erg groot, merk ik.
Want bij dit alles ook de droefnis en evenwaardige teleurstelling niet uit de weg en erbij blijven, vind ik even noodzakelijk. Of even grappig, als je wil, om dat dan weer net wel of niet aan te kunnen. En toch tegelijkertijd de intentie te behouden om ons aller hiervan te bevrijden. Altijd weer opnieuw. Over meta communicatie en medidatie gesproken ;-)
Channa Ippel zegt
Hai, mag lachen ook.Channa