Alles paste afgelopen zondagmiddag in Haarlem op die Zijlweg in elkaar. De zon scheen, rood en geel gekleurde  blaadjes dwarrelden over straat. Over de stad hing een zondagssfeer, loom en lui. De voetbaluitzendingen van vroeger op de radio, met wielerverslagen van Jan Cottaar. Mijn vader zogenaamd luisterend, maar in zijn leunstoel diep in slaap voor dat grote toestel met het knipperende groene oog, de fijnafstemmer.

Net toen ik de straat over wilde steken gebeurde het. Het duurde maar een paar seconden maar het was prachtig om te zien. Een jonge man op een oude zwarte fiets, zo’n fiets die niemand wil stelen, en achterop de bagagedrager een jonge meid. Benen naar één kant, rechtop, een arm losjes om haar vriendje heen geslagen. Hij reed mooi recht, ik heb zwalkerende duo’s gezien. Ze waren weg voor ik er erg in had. Ik stond zeker een minuut stil, daar op die mooie Zijlweg. Wat prachtig, zei ik. Ze verdwenen uit mijn gezichtsveld en uit mijn leven. Zonder weet te hebben van die stilstaande man. Maar ik zag ze, in hun kracht.

Niet alle fietsende paartjes bekoren mij. De meeste eigenlijk niet. Maar soms, heel soms, zoals de zondagmiddag, komt er zo’n stilleven voorbij. Wat is het toch dat mij zo raakt? Ik denk het vervoer op eigen kracht en de intimiteit. De stilte van de fiets ook.  Er komt geen motor of brandstof aan te pas. Twee mensen die besluiten vooruit te gaan, op weg naar een bestemming waarvan ik het bestaan niet ken. Als de een stopt met fietsen, vallen er twee. Maar dat is niet aan de orde. Vol vertrouwen vervolgen ze hun weg. Is dat nou de vergankelijkheid, een fietser voorbij zien gaan? Is dat wat me diep in mijn hart raakt. Zij gaan, ik blijf. Zij blijven, ik ga. Haarlem maakt mij sentimenteel, denk ik. Vroeger haalde ik in die stad bij Dick Schoen mijn sigaren. Wilde Havanna’s, met een pluimpje. Met een kistje deed ik een jaar. En mijn leraar Dechok heeft er een tijdje gewoond.

In het nieuwe centrum van Kadam Chöling aan de Zijlweg (dat is toch een straat van Monopoly) is het hartstikke druk. Ik zie veel onbekenden, maar ook bekenden. We zwaaien naar elkaar, door de drukte en het geroezemoes is een gesprek onmogelijk. De mensen zijn zo blij met hun nieuwe centrum. Er is hard gewerkt om het oude gebouw toonbaar te maken. En dat is gelukt. De Boeddha woont nu ook in Haarlem, in een fraaie residentie. Ik maak een video van de opening, voor deze krant. Een camera geeft een mens een andere status, die van waarnemer. Als anderen hun ogen sluiten loert de camera naar mooie momenten. De mensen ontzien je ook. Doe je werk maar, cameraman, zei een van de organisatoren. Lama Dagpo Rinpoché verricht de opening. Heel even, in het voorbijgaan keek hij me kort aan. Ik lachte naar hem. Onderdanigheid past niet bij mij. Wel respect tonen, maar ik ben altijd bang dat leraren op mijn gezicht het gebrek aan onderdanigheid zullen aflezen. Na de opening ben ik snel weg. De mensen blijven, ik ga. Ik blijf, de mensen vertrekken. Het wisselen van het beeld.

Ik merk dat ik steeds meer lijd onder veranderingen, die altijd durende vergankelijkheid. Oh, het is heerlijk als nare momenten voorbij gaan. Dat het leven mensen weer toelacht, ze weer gelukkig laat zijn. Maar ook mooie momenten gaan zo verrekte snel voorbij, soms. Een paar weken geleden meldde André mij dat hij opstapt bij een organisatie. Ik koester bijzondere gevoelens voor hem. We hebben een zakelijke band maar deelden ook op een intieme en vertrouwde manier onze twijfel en ongemakken. Als het leven zo is dat je beter in je bed kan blijven liggen en Jan Cottaar je gestolen kan worden. En de Boeddha ook. Ik voelde me in de steek gelaten. Hij gaat, ik blijf. Hij blijft, ik ga.

Dit is deel vijftien in een serie columns van Joop Hoek.

Moge iedereen gelukkig zijn, ook zonder Boeddha.